|
На кладзішчы — сумны крыжы,
А паляны —
Ў цьвецені зімовай.
Над вярбою вечар прабяжыць
І рассыпяцца сярэбраныя словы.
Думкі рэюць… Журавамі рэюць.
І складаюцца ў імглістым сьне.
Я адзін… Ні золак, ні завеяў —
Навакол, што мора —
сьнег… і сьнег…
… Ноч і дзень. Расквечаныя зоры.
Дзень і ноч. Прывабныя агні,
Зацьвітаюць ружамі прасторы,
Дзе-б, здавалася,
магчыма толькі гнісьць,
І таму —
настрой такі бадзёры,
І ў змаганьні палкая душа,
І у далях — вобліск пурпуровы
І тугой ня поўніцца абшар!
У краіне Грацы сінім росам
Палымнець
на схіленай траве!
Хай кладзе шырокія пакосы
ў будаўніцтве новым чалавек!
Хай пачуе моц яго размахаў,
Хто прыціснут зараз да зямлі!
… Што з таго,
калі сівым манахам
Прыдзе нехта, каб атруту ліць?..
Шо з таго,
калі ваўком шалёным
Кіне вораг злосны покліч свой?!
За наскокаў чорныя праклёны
Ён заплоціць ўласнай галавой!
… На кладзішчы сумныя крыжы
А паляны ў цьвецені зімовай…
Над вярбою вечар
ўгрунь бяжыць —
Рассыпаюцца сярэбраныя словы…
| 
Прапануем да спампаваньня!