|
Скрыпяць трухляцінай асіны,
Над курганамі звярьё вые…
Гасьцінцам, це́рневай пуцінай
У ёрмах, скованы скацінай,
Ідуць нябошчыкі жывые.
Ідуць, ідуць… Сярод пустыні
Хрусьцяць надломаные косьці,
І качанеюць ногі ў ціне,
І чахнуць вочы ў павуціне,
А шлях—як точаные восьці.
Перад вачамі глуш немая,
І плач і скрогат за вачамі;
Прокляцьце ў жылах кроў сьцінае,
Душу безсільле вынімае,
Гняце зьмяінымі клешчамі.
У грудзі, здаўленые здрадай,
Упіўшысь, рабская трывога
Шыпіць хаўтурнаю загладай,
На небе толькі, як прынада,
Бялее млечная дарога.
То там, то сям запаланее
Іскра над скованаю шыяй;
Наскочэ пошусьць трупавея,—
І царство ночнае шалее,
Над курганамі зьвярьё вые.
|
Прапануем да спампаваньня!