Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927)/IV/В/Цішка Гартны/Песьні працы і змаганьня/Да сонца

← Звон

Да сонца Верш Аўтар: Цішка Гартны 1927 год

Яна ідзе →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Да сонца! (Гартны).

Прапануем да спампаваньня!

Да сонца.

Дзе быў пустыр, дзе рос палын,
Дзе ветры сівера стагналі
І шыр прывольную раўнін
Туманам змрокі адзявалі,
Дзе енк^[1] цяжарнае жальбы
Народу зьнішчанага чуўся, —
Ў вагні вялікай барацьбы
Ўстаў край — радзімай Беларусі
Пранёсься ім тварачы дых,
Праняў людзей, яго істоту,
Й нявольнік у гмахах^[2] баявых
З зьняпаду рвецца на высоты.
З глыбін абуджанай душы,
Бы з буйна б’ючае крыніцы,
К красе раджаючай рушыў
Імпэт працоўных бліскавіцай.
Й кіпіць, хвалюе ды раве
Жыцьцё ўваскросшае краіны,
І к чыньню^[3] вечнаму заве
Яе народ, як ўласьцяліна^[4],
Прад ім рашчынены прастор
На постаць вызьвеўшую нівы;
І яснасьць сонца й пекнасьць^[5] зор,
І бег жаролцаў гаманлівых.
І дрэў^[6] вяковых сплёт карон,
І шыр нявыглядных абшараў —
Схінулі шчыра нізкі ўклон,
Яму, як жыцьця гаспадару.
Вось, стаўшы цьвёрдаю ступой
Ён к мэтам збліжаным кіруе
І жыцьце, поўнае красой,
Сабе й радзіме^[7] ëн будуе.

---

---

1. енк — фактычна, польскае — jęk; немагчымае ў беларускай мове, якая юсаў (насовак) ня мае. Мела-б быць — юк, як… У беларускай мове амаль з тым-жа значэньнем ужываецца — стогн, але з адценкам — жалобны стогн (Насовіч). Енк, аднак, вельмі папулярнае ў народзе, як нападабляючае гукі.
2. Вялікая будыніна.
3. Чыну, працы.
4. Старобоў. — валадара.
5. З польск. — piękność хараство; прыг жасьць.
6. Полё. — дзярэў.
7. Інакш — бацькаўшчыне.