|
Ідуць сабе гады, ідуць,
Бы карагод бяз конца,
Што ў небе зорачкі вядуць
Ля месяцу, ля сонца.
Ідуць сабе гады, ідуць —
І чалавек за імі.
Куды цябе яны вядуць
І сьцежкамі якімі?
— „Няведама мне, скуль усе і што я;
Няведама мне і куды я іду.
Пытаньня ня маю ці што там знайду,
Ня ведаю — жыцьце, ці шчасьце, ці не, —
Пачалося гэта, браток, не на мне“".
Ідуць гады, ідуць гады,
І з імі ўсё на сьвеце.
Сягоньня ты, а йшлі дзяды,
А заўтра пойдуць дзеці.
Ідуць гады, і ты ідзеш
Ўздагонь за імі, з імі.
На што, скажы мне, ты жывеш
І з думкамі якімі?
— З аднэю я думкай у сьвеце жыву,
Настаўнікам ўзяўшы і лес і траву,
Крыніцы і кветкі, і цемру, і сьвет,
І месяц, і зоры, і сонца прывет.
Прысуджаны шлях свой рабі дарагім,
Красуйся на радасьць сабе і другім.
|
Прапануем да спампаваньня!