Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927)/II/Б/Янка Купала/Спадчына/Як цені

Як цені
Верш
Аўтар: Янка Купала
1927 год

Іншыя публікацыі гэтага твора: Як цені.

Прапануем да спампаваньня!

З зборніка „Спадчына“.

Як цені.

Ідуць народы з лета ў лета
К жыцьцю, к сьвятлу з бяды, з жуды,
А мы, як цені з таго сьвету,
Ідзём, ня знаючы куды.

Ні нас свабода прыгалубе,^[1]
Ні доля весела зірне;
Паўзём і стогнем у загубе
З ярмом на шыі, ў вечным сьне.

Не на пацеху дзеці даны
Матулі, што іх сьцеражэ, —
Усё адно сусед паганы
У плуг жалезны запражэ.

Не на прыбытак сеем нівы
І паліваем потам іх
Нахлынуць трутні пражарлівы,^[2]
І мы ня ўбачым жніў сваіх.

Пад непрагляднай марай^[3] ночы
Нам не дабачыць нашых крыўд,
На сьвет падняць баімся вочы,
Сабе сам кожны ўжо абрыд.^[4]

Як мы жывём, чаго чакаем, —
Ня знаем мы, ня знае сьвет;
Ні то ўжо мром, ні то ўскрасаем,
Змагчы ня ў сілах мук і бед.

Зайграе шумам лес зялёны,
Аб хвойку хвойка затрашчыць,
І пойдзе шум той к небасклону,^[5]
А неба каменем маўчыць.

Маўчым і мы і, як сьляпыя,
Як цьмы, снуёмся з кута ў кут,
Адно віхор падчас завые
Ды зьмей прамкнецца там і тут.

На курганох засьвецяць росы —
Крывавы росы — сьведкі мук…
А ў хатах сьпяць цапы і косы —
І ўсё чакаюць ёмкіх рук.