Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927)/I/А/Карусь Каганец/Што кажух, то ня вата
| ← Прылукі | Што кажух, то ня вата Апавяданьне Аўтар: Карусь Каганец 1927 год |
Журавель і чапля → |
| Іншыя публікацыі гэтага твора: Што кажух, то ня вата. |
Прапануем да спампаваньня!
Што кажух, то ня вата.
Давялося раз зімой гарадзкому панічу паехаць у двор на імяніны.
Прыехаўшы па чыгунцы на станцыю, ён пайшоў на сяло, што ад станцыі за поўвярсты было, каб падводу наняць, бо яшчэ трэба было вёрст з чатырнаццаць канём ехаць.
Вось зайшоў ён у вадну хату, а там, якраз, абедаць садзіліся. Ён зьняў шапку і кажа:
— Дзень добры!
— Дзень добры! — адказваюць.
— Ці не завязьлі-б мяне туды і туды?
— Чаму-ж не, можна, — кажа гаспадар, пагадаўшы.
— А сколькі-ж хочаце за хурманку?
— Аб цану мы зьмяркуемся, а цяпер сядзьце, капусты сербанеце, бо да таго двара няблізка.
— Дзякую! — Я ўжо гарбату піў.
— Ну, як воля ваша.
Гаспадар, пад’еўшы, не сьпяшаючы, закурыў люльку, сказаў цану, каторая панічу проці гарадзкіх паказалася зусім малой, але ён з тым не пахваліўся: і яму грош, знаць, не дарма даецца.
Пасьля гаспадар апрануў кажух, надзеў шапку і пайшоў запрагаць.
Запрогшы каня, прыйшоў у хату і, зьняўшы з жэрдзі кажух, дае яго падпрануць панічу; але паніч не адважыўся апрануць мужыцкага кажуха і кажа:
— Дзякую! У мяне пальто на ваце.
— Ну, як воля ваша, — кажа гаспадар. Аднак-жа, як ішлі садзіцца ехаць, то гаспадар узяў з сабою кажух у запас.
Вот яны едуць.
Спачатку панічу цёпла паказалася, але, пад’ехаўшы вёрстаў пяць, бачыць гаспадар, што паніч стаў корчыцца, каўнер настаўляць, шапку на вушы нацягіваць і носам сёрбаць. Гаспадар і пытае:
— А можа кажух паніч надзенеш?
— Не! дзякую. —
І едуць далей.
Праехалі яшчэ вярсты са дзьве, бачыць гаспадар, што паніча сталі дрыжыкі прабіраць, і пытае:
— А можа кажух, паніч, надзенеш?
— А добра, бо штось халаднавата.
Даў яму кажух апрануць, і едуць далей. Ужо і да двара блізка, адно — бачыць гаспадар, што паніч неяк бледнаваты, дык пытае ў яго:
— А што панічу ня сьцюдзена цяпер?
— О, не! цяпер цёпла.
— А можа паніч есьці хочаш?
— О, і дужа хачу!
— А што, панічу: што кажух, то не вата, а што капуста, то не гарбата? Але пацярпі паніч хвіліну, незабавам прыедзем!
І паказаў яму пугаўём на той дзор, каторы ўжо відаць было.