Перайсці да зместу

Хрыстаматыя беларускае літэратуры. ХІ век—1905 год/В. Дунін-Марцінкевіч/«Вясна, голад»…

З пляцоўкі Вікікрыніцы
З „Вечарніц“ „Вясна, голад“…
Верш

1922 год
„Пінская шляхта“
Іншыя публікацыі гэтага твора: Вясна гола перапала.

Спампаваць тэкст у фармаце EPUB Спампаваць тэкст у фармаце RTF Спампаваць тэкст у фармаце PDF Прапануем да спампаваньня!




ВЯСНА, ГОЛАД, ПЕРАПАЛА…

(1860 г.).

Вясна, голад, перапала, —
А ні солі, а ні круп,
І скаціне корму мала,
І самому — а ні ў зуб.

На палацях дохнуць дзеці,
Жонка тры дні здуру п'ець,
І даўно парожна ў клеці,
І парожная асець.

Каліта ляжыць пад лаўкай,
А пры ёй парожны гляк, —
Ад Каляд мы з кумам Саўкай
Пацяралі ў губе смак.

Але гора ўжо з паў-гора;
Цыц, нябога, трошкі цыц!
Вось нам вольнасьць дадуць скора,
І, як птушкі, будзем жыць.

К чорту, жонка, ласа баба!
Бяры чорт і каліту,
А папусьці вожкі слаба
І дай волю хамуту.

Будзем роўныя з панамі,
Самі будзем, як паны,
І гарэлку піць жбанамі
І гуляць так, як яны.

Перастануць нашым братам,
Як скацінай таргаваць,
Напускацца ліхім матам,
Скуру з ног да карка драць.

Хоць галодна, хоць халодна,
Холад, голад ніпачом!
Вот каб толькі нам свабодна,
На свабодзе аджывём.

Вось панам ня дужа лоўка,
Самім трэба працаваць:
Пабаліць ня раз галоўка,
Калі прыдзецца араць,

Не адзін-то напацеець
І заскачаць драпака,
Бо сам толькі есьць умеець
Ды драць скуру з мужыка.

Як-бы быў якой скацінай,
Або горшы ад яго:
Білі пугай ды дубінай,
А цяпер, брат — ого, го!

Мужык будзе не скацінай.
Ня раз скажаць пан з паноў:
„Пане Грышка, пане Міна!
Як-жа, васпан, ці здароў?“



Гэты твор быў апублікаваны да 1 студзеня 1929 года і знаходзіцца ў грамадскім набытку ўва ўсім свеце, бо аўтар памёр, прынамсі 100 гадоў таму.