|
Збірайцеся, людзі,
Рыхтуйся, дачка,
Сягоння мы будзем
Скакаць „казачка“.
Дачушка, Карынка,
Яно ў першы раз,
У нас вечарынка,
Гулянка — у нас!
Эх, тупну сягоння,
Дарма, што сівы.
У бубны зазвоніць
І шум баравы.
І так разыйдуся,
Аж пыл шугане.
Па ўсёй Беларусі
Пачуюць мяне.
Пачуюць, пазнаюць.
На ўвесь наш раён,
Дачушка, мы маем
Найбольш працадзён.
І сёння сабрацца
Прышоў наш чарод:
Табе — восемнаццаць,
Мне — семдзесят год!..
Жылося гаротна,
Ой, шмат перанёс.
А рос, як балотны
Расце вербалоз.
Заўсёды ў стадоле
З жывёлаю спаў.
Ні хлеба, ні солі
Ніколі не знаў.
Армяк саматканы
І лапці з лазы.
Улетку — туманы,
Вясной — маразы.
Гарбеў я на трутняў
І тлеў, нібы пень.
Эх, тупнем, прытупнем
За сёнешні дзень!
За плённую працу,
За буйны ўмалот,
За ўсе — восемнаццаць
І семдзесят год!
Не ведала-б свята
Сваіх берагоў —
Каб раптам у хату
К нам Сталін зайшоў.
Я пэўна-б заплакаў,
Як плача дзіця,
За шчасце ў падзяку,
За радасць жыцця.
Ды з Сталіным разам
За стол-бы я сеў,
Пытаўся-б, расказваў,
І ў вочы-б глядзеў.
Ён, ветлівы, трубку
Пачаў-бы курыць…
Дачушка, галубка,
Як весела жыць!
І чарка, і скварка,
І хата свая,
Ты стала — даяркай,
І конюхам — я.
І сёння, мы, братцы,
П‘ем кубкамі мёд —
За ўсе — восемнаццаць
І семдзесят год!
Снежань, 1935 г.
|
Прапануем да спампаваньня!