Акадэмічнай конфэрэнцыі па пытаньню рэформы беларускага правапісу і азбукі прысьвячаю.
|
Няхай імгла,
Няхай імклівіць восень,
Няхай вятры акутваюць выцьцём.
О, дні крылатыя!
Нікога мы ня просім
авеяць радасьцю юнацкае жыцьцё!
Паклоны біць?
— Вясьне вясёлка-тканай,
дый пералівам сонечных крыніц.
Як добра жыць!
Цаглінкаю румянай
Будуеш новыя, нязнаныя нам дні.
Пяшчоты радасьці
вірліва-творчай працы,
як песьня звонкая,
як прозалаць — агонь
агорнуць ласкава
і нават дзіўна, братцы,
ня чуе зморнасьці юнацкая далонь,
Бывае ўсё-ж
і сумна часам стане,
крыўдай лёгка сэрца разгнявіць.
Ёсьць-жа людзі з доўгімі вушамі,
але ці варта толькі гаварыць.
Няхай туга
зьвіе цябе часамі,
увечар восені, увечар мітульгі,
тады прыпомніцца
і жудасна мне стане,
— сьвет забыты, сьвет другі.
А сёньня — мо' таму, што восень
сьцюдзёным сьвістам
ладзіць свой звычай —
крыўду горкую успомніць давялося!
— А як забыць?
Люблю-ж я родны край!
І слова мне
так дорага і блізка;
ў сугуччы гордых слоў
крыляцца дні цяпер!
Сабраліся…
Няма гаручай іскры!
Гатовы выкрасьліць любімае мне „р“.
А хто адважыцца
поэму дзён бурлівых
бяз „р“ —
сьлюнявасьцю лірычнай апяваць?
Забыліся!
Забыліся на дзіва…
Ну, што-ж!
Як сьцелецца,
дык так і будуць спаць!
Адно што сэрца радуе бязьмежна:
вечны гоман вуліц гарадзкіх.
Як зоркі ясныя,
як месяц беласьнежны,
як шэлест працы моцнае рукі.
Няхай імгла,
Няхай імклівіць восень,
няхай вятры раскідваюць выцьцё,
О, дні крылатыя!
Нікога мы ня просім —
авеяць радасьцю юнацкае жыцьцё.
Сьнежань 1926 г.
|
Прапануем да спампаваньня!