|
Сумны сёньня дом дзіцячы,
ня зьвініць крылаты!
І вось вецер быццам плача —
скрыўджаны утратай…
Бяспрытульная дзяўчынка
згінула — змарнела.
Хлеба чорнага скарынку
тыднямі ня мела.
Што-ж рабіць? Каму схіліцца?
Дзе знайсьці збавеньне?
Сохне твар, як жоўталісьце,
сохне ў сутарэньне.
На работу дзе наняцца,
дый гадкоў-жа восем.
Хто там дасьць якую працу,
дый каго папросіш?
Цяжка, цяжка і сьцюдзёна
і няма прыпынку:
ні матулі, ні знаёмых,
бедная дзяўчынка.
Горам лютым ветры выюць
асушаюць сьлёзы.
Сэрца плача. Грудзі ныюць.
Страх нясуць марозы:
Як заўсёды, ой бадай іх,
дні бядой ляцелі…
і як баецца у байцы
сірату сустрэлі.
У прытулак наш забралі
і лягчэй ёй стала.
Але вуліца бяз жалю
сілу падарвала;
Шанавалі — даглядалі
любую сястрыцу.
Ў вечар песьні ёй сьпявалі,
толькі-б ня журыцца.
Толька-б вось каб сум закінуць
і няўспомніць гора.
Зьвіць дзяўчынцы-сірацінцы
радасьць з ясных зорак.
Але сёньня цёмнай ноччу
сэрца замаўчала
і жыцьцё, як той лісточак
з дрэва адарвала.
Над пагорбленай царквою
завывае вецер.
Апавітае імглою
зашумела вецьце.
Сумна-сумна над курганам
ставяць дамавіну.
Сэрца жудасьцю нязнанай
рвецца ў сьвет — даліну.
А наўкол крыжы, магілы.
помнікі, капліцы.
Ой, шкада дзяўчынкі мілай,
Ой, шкада сястрыцы.
Ня сьціхае шум зялёны,
жаласьліва-хмурны;
ў гэтым шуме засмучоным,
быццам звон хаўтурны.
Захісталіся бярозы,
як сіроты плачуць,
нібы сьвечы пры дарозе,
сьвечы, няіначай.
Разьвітаньнем дзеці-дружкі
боль ў вянок зьвівалі —
напісалі на істужцы:
— Сірацінцы Галі.
12. IX. 26 г.
| 
Прапануем да спампаваньня!