Толькі адна ночка
| ← Хто ты? | Толькі адна ночка Абразок Аўтар: Вячаслаў Вячаслававіч Адамовіч 1921 год Крыніца: Часопіс «Раніца», № 3, 24 сьнежня 1921 г., б. 2 |
Ці чулі? → |
Прапануем да спампаваньня!
Цягнецца лес сьцяною па бакох шляху, а ў небе высокім зоркі гараць… Сьнег роўна ляжыць высокі пульхны. так хочаца кінуцца ў яго і патапіцца ў ім, але, не, барані Божа, мне трэба сьпяшацца і я шпарка іду шляхам далей… Сэрца моцна калоціца ў грудзёх, я саў- сім замарыўся, ісьці цяжка далей…
Божа, Божа, што будзе? я спазьнюся…
Жаль сьціснуў грудзі, сэрца перастала біцца, і вочы заліў чырвоны агонь…
Паміраю! мігнула душа, і я прачнўся…
Гдзе я? Што гэта. Сон! Гдзе я?…
Галава круціца, цяжка ў грудзёх, няма чым дыхаць…
Што гэта? Страх апанаваў мяне…
Вось чую, як-бы хто за сьпіной маей сьмяецца…
Ха, ха, ха, хе, ня ўжо не пазнаеш? Гэта ж труна, і ты ў ей ха, ха, ха… Труна, труна, і я ў ей! шэпчуць маё губы.
Божа правы! няўжо гэта праўда? Дык я ужо нябошчык?
Холад прайшоў па, ўсіх жылах…
Не, не, ня можа быць! Гэта я саўсім яшчэ ня прыйшоў да сябе мігаюць думкі адна за аднэй…
Але што так крывавым сьветам грызе вочы? а вось яна! гэта лямпа, з якой чорнымі клубамі вылетае копаць…
Цяпер я добра разглядзеў. Збоку мяне ляжыць рад людзей і напроць так сама. Яны захаваліся пад свае вопраткі і толькі ногі тырчаць чырвоныя, чырвоныя…
Дык вось ано, гдзе я!
Каб хутчэй бы гэта вочка прайшла…
Ціха капае вада, вада гудзіць…
Ха, ха, ха… у вушох гдзе аддаецца. Гэта —труна, і ты ў ей…
Я разглядаю і далей і горка мне робіцца за людзей…
Божа, пашлі мне сьмерць! я пачынаю маліцца…
Другая падымай.
Як гром раздаёцца аднекуль. Зьвякнулі кайданы..!.
Уваскрэслі нябошчыкі…
Малітва мая кудысь ад мяне уляцела…
Ня мог я маліцца далей!
Бо прачнуўся дзьявал і над нашай труной панаваў…
Дзяргач.