Творы М. Багдановіча (1927—1928)/I/II/У зачарованым царстве/95

← 94. Вадзянік

95. Зьмяіны цар Верш Аўтар: Максім Багдановіч 1927 год

96. Бура →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Зьмяіны цар (Ў цёмным небе — хараводы…).

Прапануем да спампаваньня!

95.

ЗЬМЯІНЫ ЦАР.

Ў цёмным небе — хараводы
Сіняватых зорак,
Ў цёмным небе сьвеціць месяц
Залатым сярпом…
Мы выходзім з цесных, душных
Падзямельных норак,
На зімовы цёплы вырай
Цягнемся-паўзём.

Ў полі, ў лесе нам усюды
Праляглі дарожкі!
Йстужкай рушымся між пушчы,
На сам перад — я.
Зіхацяць ліаёй кароны
Залатыя рожкі,
Цёмным блескам адлівае
Ўся луска мая.

Нам ня трэба ні ад чога
Ноччу абароны:
Ўбачыць знахар — пуць усьцеле
Белым палатном;
Залаты ражок яму
Я ўраню з кароны,
І па белай палатніне
Дальш мы папаўзём.

Увагі

95. Зьмяіны цар. Верш выдаецца з „Вянка“ з наступнымі варыянтамі, зробленымі рукою аўтара ў экзэмпляры № 2:
5„Выходзім“ зам. „ўжо вышлі“.

19		Убачыць знахар — пуць усьцеле…
		А спаткаем чалавека.

20		Белым палатном,
		Порт расьцеле ён.

22		І па белай палатніне…
		І праз белу палатніну…

Верш напісаны ў 1910 годзе, як зазначана рукою аўтара ў экзэмпляры „Вянка“ № 1. Першы раз надрукаваны ў „Н. Н.“ 1911 г.
У 22-ім радку русіцызм „ураню“.