Творы М. Багдановіча (1927—1928)/I/II/Згукі бацькаўшчыны/118

← 117. ⁂ Ўся ў сьлязах, дзяўчына

118. ⁂ Сумна мне, а ў сэрцы смутак ціха запявае Верш Аўтар: Максім Багдановіч 1927 год

119. ⁂ Ня кувай ты, шэрая зязюля →

Іншыя публікацыі гэтага твора: Сумна мне, а ў сэрцы смутак ціха запявае…

Прапануем да спампаваньня!

118.

∗     ∗
∗

Сумна мне, а ў сэрцы смутак ціха запявае:
«Сьцежка ў полі пралягае, траўкай зарастае.
Каля сьцежкі пахіліўся явар да каліны, —
Там кахаліся калісь-то хлопец і дзяўчына.
Ой, ішла дарога долам, ды ішла і горкай, —
Не схавалася дзяўчына ад тэй долі горкай:
Бо ляжыць яе дарожка, траўкай зарастае;
Сумна глянуць, цяжка бачыць, жаль душу праймае».

Увагі

118. Сумна мне… Першы раз надрукованы ў „Н. Н.“ 1911 г. № 22.
У другім экзэмпляры „Вянка“ рукою аўтара верш закасованы (гл. ўвагу да II разьдзелу).