Сонца слупамі бліскучымі
Крые зямлю…
Думкі сьвідруюць кіпучыя
Голаў маю.
Сьцелюцца цені ўкол доўгія,—
Сонца уніз
Сходзіць звычайнай дарогаю.
Небная высь
Нейкай таемнай пялёнкаю
З рабых аблок,
Йдучых усходняй старонкаю,
Шлець зямлі змрок…
Цішай ўрачыстай, самотаю
Далі паўны.
Дыша зямля, пяшчотаю
Мілай вясны…
Сонца глядзіць паловаю
Праз камлі дрэў.
З палкасьцю нейкай жыцьцёваю
Носіцца сьпеў
Птух у паветры, чырыканьне
Дзесь вераб‘я…
Ў марах за мысьлямі вялікімі
Лётаю я…
Гукі ўсе ўкол зьліваюцца
У вечару гымн,—
Новы тут сьвет адчыняецца
Зіркам маі…
Ўвесь небасхіл, крыты золатам,
Сыпе ўкол блеск;
Нейкаю казкаю-шопатам
Шэпчацца лес…
Вецер нязнанымі сьцежкамі
Шарыць ў кустох,
Сонца з прыветнымі ўсьмешкамі
Чэзьне ў агнёх…
Ў чырвані іскрах купаецца
Неба блакіт,
Дзіўна ад сьвету злачаецца
Ўвесь краявід.
Змрочныя цені, шалеючы,
Сьцелюць зямлю…
Моцай я нейкай, нямеючы,
Скован стаю…
...............
Нікне ўвесь сьвет…—
Грудзі бурляць шчасьцем, воляю…
Й хочацца плакаць… і полем
Бегчы за сонцам усьлед!..
|