Марыська. Чаму ты нейкі дзіуны, Мікітка? Злуешся на мяне, ці што?
Мікіта. Не, нічагусенькі…
Марыська. Дык чаго?
Мікіта. Я… я… гэта… Нешта у сярэдзіне баліць… хвор штосьці…
Марыська (спалохаушыся). Баліць? у сярэдзіне? (да сябе). Гэта мусіць с сухіх валасоу, трэба сьпешацца!.. (да Мікіты): Вось выпі чарку-другую, тагды лепш табе будзе, а пакуль што сырам закусі (дае сыр) яешня хутка будзе гатова (налівае чарку).
Мікіта. Давай! (Як Марыська адвярнулася, выліу чарку на падлогу і зацямкау быццым выпіушы яе). Фу, добра, моцная!
Марыська. Дык яшчэ пі, калі смачна…
Мікіта (налівае і вылівае на падлогу, як раней). Я пью…
Марыська. Пі, пі, Мікітачка, ды пасілкуйся!
Мікіта. А, гадзіна!
Марыська (спалохаушыся). Ах! дзе?
Мікіта. Не… я так. У полі бачыу… Кіем забіу…
Марыська. А, селёта шмат.
Мікіта. О, шмат!.. (пауза, Марыська прыгатауляе яешню). Каб цябе немач!..
Марыська (зьдзівіушыся). Чаго ты?
Мікіта. Нічога… Так… У сярэдзіне кальнуло…
Марыська. Кальнуло? Дык ты пі, ты пі, Мікітка!
Мікіта. Я пью… (Вылівае, як раней).
(Пауза).
Мікіта (устае, працягіваецца, хітра-няшчыра). Спаць нешта хочэцца…
Марыська. Спаць хочэш? Ну, дык засьні, бо замарыуся ты, каточак! Вось выпі яшчэ чарку і засьні… Лепш спаць будзеш…
Мікіта (іронічна). О, буду спаць… Прауду баба казала…
Марыська. Я заусёды кажу прауду… Дык выпі і сьпі!
Мікіта. Але… Я пью… (кладзецца на лаві, і пачынае моцна храпсьці, паглядаючы ад часу да часу, што робіць Марыська).
Марыська (пачуушы, што Мікіта сьпіць, падыходзіць да яго і ціха клічэ: „Мікітка“, каб пераканацца, ці ен запрауды заснуу. Мікіта храпе і ні адказывае. Тагды Марыська хапае са стала нож і хутка пачынае яго гастрыць).
Мікіта (зірнуу і пабачыу, што Марыська робіць). А, шэльма!
Марыська (пачуушы гэта). Бедненькі! Праз сон гаворыць. «Баліць, казау, нешта у сярэдзіне»… Гэта усё мусіць ад гэных паганых сухіх валасоу! Добра, што я у пару аб усім даведалася, а то магла-б
