быць беда! (гострыць далей нож; пауза). Вось нож ужо, здаецца, гостры… Пара ужо!.. (Плюнуушы тройчы пад печ, падыходзіць да Мікіты і граболіць у яго у барадзе).
Мікіта (ускаківае з лавы і пачынае яе лупіць). А! рэзаць хочэш, подлая ты душагубка! Вось я табе пакажу, хварэць твайму бацьцы ды стагнаць тваей маці, як гаспадара рэзаць!..
Марыська. Мікітка! дык я не… Я ні тое…
Мікіта. А! яшчэ запірацца будзеш! Вось якая ты, мая галубка! Пакуль ты мяне зарэжэш, я табе усе костачкі палічу, паганая!
Марыська. Людзі добрыя! ратуйце!.. (уцекае, Мікіта за ей гоніцца).
ЗЬЯВА XIV-ая.
Баба і Чорт.
Чорт (высоуваецца с-пад печы).
Баба (усунуушы галаву праз вакно). Ну, чорт! Хутчэй, хутчэй! давай мне мех! Няужо-ж мяне ты ашукаць хочэш?
Чорт. Не, цётачка! цябе і чорт ні ашукае!
Баба. Дык давай мех! гдзе грошы?
Чорт. Чакай!.. баюся я цябе!.. Я зара…
Баба. Давай хутчэй, бо часу ні маю!
Чорт (вылез на сцэну і цягне с-пад печы цяжкі мех).
Баба. Што? цяжкі? Цягні, цягні, браток!.. А то чакай! я зара увойду у хату і памагу табе.
Чорт (спалохаушыся). Ні йдзі!.. ні памагай!.. баюся я!..
Баба. Чаго-ж ты, міленькі, спудзіуся?
Чорт. Баюся я, каб ты і мне жыцця ні атруціла!
Баба. Давай-жа мех!
Чорт. Чакай… толькі да мяне ні йдзі! (бярэ з-за печы вілы і на вілах высовывае праз вакно мех).
Баба. Ці вага добрая? Ні ашукау? Бо у хаці у мяне бязьмен, я пераважу…
Чорт. Вага добрая… Дый магу даць яшчэ, калі толькі споуніш маю просьбу.
Баба. Што, яшчэ кагосьці пасварыць?
Чорт. Не… Але як спаткаемся у пеклі, нічога там ты ні кажы, ні набрахай там на мяне… Я бедны чорт, я цяжка на свой хлеб працую… Мей літасьць нада мной! Ні пажадай жыцця майго.
Баба (прагавіта). А прынясеш мне яшчэ адзін мех?
Чорт. Добра, я ураз, калі мне абяцуеш…
Баба. Але да хаты мне…
Чорт. (страшэнна спалохаушыся) О, не!..
