Баба. Але… Знайшла ужо! Ты толькі с хаты дык яна ураз да яго…
Мікіта. Брэшэш!
Баба. Да душы! Баб сонца мне ні бачыць… Вось і цяпер…
Мікіта. Брэшэш!
Баба. Цсс! Ні крычы! яшчэ скажу: яна зарэзаць цябе хочэ, каб, значыцца, с каханкам без ніякіх перашкод… От-жа пабачыш, яна цябе сягоння падпоіць, а як ты ляжэш спаць, то яна цябе зарэжэ. Вось пабачыш! Як ты вернешся з мястэчка, яна паставіць на стол яешню і пляшку гарэлкі. Гэта значыцца, каб ты упіуся ды ні скеміу, што яна ліхо замышляе. А ты толькі прыкінься быццым сьпіш, ды пабачыш, што яна будзе рабіць…
Мікіта. Брэшэш, патаскуха!
Баба. Вось і маю за свае сэрцо! Ах, і навошта я усе гэта расказала! Ды ні хацела, а ён усе: кажы, кажы… Вось і аблаяу за маю прауду!.. Такая заусёды па сьвеці падзяка! Эх, — эх!.. (выходзіць).
ЗЬЯВА XII-ая.
Мікіта (адзін).
Мікіта. У галаве шуміць… Ох, я здурэю! Марыська каханка мае! Марыська зарэзаць хочэ!.. Ні можэ быць. ні можэ быць!.. Мы-ж так добра жылі, я ніколі благога ні сказау ей слова… О, Божэ мой! ні можэ быць! ні можэ быць!..
ЗЬЯВА XIII-ая.
Мікіта і Марыська (уваходзіць).
Марыська. Што? ты яшчэ ні паехау да мястэчка?
Мікіта. А ты гэтаго толькі і чакаеш!
Марыська. Я ні чакаю… ты ні едзь. Ты думаеш, што я дзеля гэтай хусткі?
Мікіта. Я ведаю…
Марыська. Ці-ж я с хаты цябе ганю? А і запрауды, ведаеш Мікітка, ні едзь! Вось я прынесла пляшку гарэлкі, яек дастала, сьпяку яешню… Выпьеш, закусіш, ляжэш спаць… Мікітка, добра?
Мікіта (да сябе). Зарэзаць хоча… (голасна): Чорт хай бярэ усе хусткі дый мястэчкі!.. Ні паеду!
Марыська. Вось і добра!
Мікіта. Пабачымо, ці добра…
Марыська. Што?
Мікіта. Нічога…
