Марыська. А што? Няужо-ж ен хвор?
Баба. Ой, хвор, міленькая, ой, як хвор, так хвор, што хутка ужо і у дамавіну трэба будзе класьці. Ні раз я такія прыпадкі бачыла: жыве, жыве дый памрэ. Людзі нічога ні ведаюць. Адны кажуць: гаручка, іншыя яшчэ нешта выдумываюць, а я дык ведаю…
Марыська. Што кажэце? Мікітка мой памрэ? А што-ж яму гэтакае?
Баба. Як што? Сухія пад барадой вырасьлі валасы.
Марыська. Сухія валасы? пад барадой? Дык што-ж?
Баба. А гэта ужо першы знак: памрэ.
Марыська. Няужо-ж памрэ?
Баба. Памрэ.
Марыська. Дык што рабіць?.. Скажу яму, каб да цырульніка пайшоў, згаліу.
Баба. А крый-жэ Бог! Згубіць яго ты хочэш! Дык ен адразу на мейсцы зробіцца мерцьвяк, як скажэш яму гэта!
Марыська (у роспачы). О, Божэ-ж мой! Дык што-ж рабіць? Няужо-ж ратунку німа?
Баба. Э! які тут ратунак, калі выраслі пад барадой сухія валасы!
Марыська (плачэ). О, Божэ мой, Божэ мой! Ах, бедная я удава! Так добра усе было і вось звалілося нішчасьце! Памрэ Мікіта мой, памрэ! Што-ж я адна на сьвеці рабіць буду без яго! О, бедная я сірацінка — удованька! О, Божэнька ты мой! што-ж мне рабіць!?
Баба. Ды што рабіць! Маліцца за душу грэшную, каб у чысцу доуга ні мучылася, бо ведама, што гэтыя с сухімі валасамі так адразу да неба ні пападаюць.
Марыська. Ах, бедная я, нішчасьлівая! Няужо-ж нічога ні парадзімо? Мо’ да дохтара трэ’ завязьці яго?
Баба. А крый-жэ Божэ! Доктар як убачыць сухія валасы, дык зара дасьць такое лекарство, што на другі дзень Мікіта твой памрэ… Гэта значыць, яны дохтары гэта так, каб заразы ні было.
Марыська. Цетачка! Суседачка! Кажэце-ж! Ці-ж вы ні ведаеце ніякого спосабу на гэта? Мо’ есьць якое зелле такое? Га?
Баба (спакойна). Ды што-ж! Спосаб есьць, дык трудна…
Марыська. Ах, міленькая, скажы! кажы хутчэй! Нічога я табе ні пашкадую.
Баба. Ды мне нічога ні трэба… Вось толькі вельмі трудна…
Марыська. Толькі кажы, я усе зраблю!
Баба. А трэба, каб ты, каб, значыцца, уласная жонка, узяла нож, нагастрыла яго аб прыпек, плюнула тройчы пад печ дый выразала гэтыя сухія валасы. Тагды усе добра будзе: ужо ні адрастуць.
