Чорт. Добра… Дам, дам, ты толькі пасвары!.. А ці патрапіш?
Баба. Што? каб пасварыліся? Я так зраблю, што дзед ні толькі аблае бабу, але і павалочыць за косы…
Чорт. Ну, пастарайся, заплачу… Ох, першы дзень я супачыну. Дагэтуль я ні еу, ні спау, а толькі думау аб справе… Скажы-ж мне, калі ты гэта зробіш? Хутка?
Баба. Калі так хочэш, дык можна нават сення.
Чорт. Калі? калі? Каб ні праспау-б я!
Баба. Як плюне яна тры разы пад печ, дык вылазь і глядзі.
Чорт. Ну, добра, дзякую табе… Мех грошы сення будзеш меці.
Баба. Эй, чорт, ты толькі ні скруці!
Чорт. Чартоускім гонарам клянуся! Хоць я і чорт, — свой гонар я то-ж маю!.. Бывай здаровенька, бабулька!
Баба. Бывай здароу!
ЗЬЯВА VII-ая.
Баба (адна).
Што-ж!.. пасварыць ні натта трудна. У жыцці сваем я ні такія нават штукі рабіла. Чаму-ж ні пасварыць, калі чорт так пекна просіць ды мех грошай у заплату абяцуе… А мілы чорт! Шкада толькі, што чорт, а то бліжэйшае знаемство я-бы з ім зьвяла!
ЗЬЯВА VIII-ая.
Баба і Марыська (уваходзіць).
Марыська. Ну, вось і я! Ледзь-ледзь я сярнічкі дастала: у чатыры хаты бегала. Ну, дзякуй вам, што пасядзелі, папілнавалі хату мне.
Баба. Німа за што, німа за што, мая ты бедненькая!
Марыська. Чаго шкадуеце мяне?
Баба. Як ні шкадаваць, калі такая бедная, такая бедненькая, што аж страх!
Марыська (спалохаўшыся). Што кажэце? чаму?
Баба. Ах, як ні шкадаваць цябе! Вось бачу, жывеш ты з мужам у згодзе, шчасьлівы вы, здаецца, што усе добра, так добра, што і ні трэба лепш, а нішчасьце вісіць над бедненькай тваей галованькай, а ты й ні бачыш яго!
Марыська (я. в.). Кажэце-ж, ні палохайце! што? што гэта?
Баба. А ты і ні бачыш… Ды німа дзіва! Ні бачыш, дык і ні ведаеш нічога…
Марыська. Ах, суседка, ні муч, кажы!
Баба. Ці-ж ты ні бачыш, як муж твой дрэнна выглядае?
