такі! ад мяне ні утоішся!»… ажно людзі зьбегліся бараніць маго пьянічугу… Але каб, як тут, сваркі ніякай ніколі у сямьі ні было-б, — першы раз чую!
ЗЬЯВА VI-ая.
Баба і Чорт (вылазіць с-пад печы).
Баба. Фу, ты згінь-прападзі! А ты-ж, чорце, чаго сюды залез? А кыш! а кыш, бо зара вазьмуся за качаргу!
Чорт. Выбачайце… Паслухайце мяне толькі цярпліва… Я бедны чорт… Хачу з вамі зрабіць адну умову.
Баба. Чаго хочэш, нечысьць пракляты?
Чорт. Фэ! кіньце, цетка, так брыдка лаецца! Я-ж вам нічога благога ні раблю…
Баба. Я-б табе зрабіла, ты — касматы!
Чорт. Успомніу я, што у вас, людзей, есьць прыказка: дзе чорт няйме, там бабу пашле…
Баба. Рэч вядомая: баба хітрэйшая за чорта.
Чорт. Дык, цетачка, памажы мне!
Баба. Якая я табе „цетачка», ты паганы сморад!
Чорт. Памажы!
Баба. Чаго-ж ты хочэш?
Чорт. Глянь на мяне: я высах ужо зусім, зусім ужо замарыуся, ледзь дух трымаецца у маем чартоускім целе. Пад прыпечкам, — вось там, — ужо год сяджу…
Баба. Дык пачынай аб справе! Чаго трэба?
Чорт. Як я ні мучуся, як ні стараюся, а пасварыць іх ні магу… значыцца, Мікіту з Марыськай… То ей шапчу: мужык твой пьяніца страшэнны, як гдзе спаймае які грош, у карчму да Боруха нясе. Яна сьмяецца толькі, туліцца ямчэй да свайго Мікіткі і кажэ: не, а не! ні дам я веры! Мікітка мой гарэлкі не, ні пье!»… (іронічна). Але! дык с хлебам есьць!.. Яму шапчу: дурны! дык твая жонка, як засьнеш, або с хаты выйдзеш вон, да каханка свайго зара бяжыць… А ен мне толькі плюне у вочы і маучыць… Ні верыць, шэльма!
Баба. Дык чаго-ж хочэш ад мяне?
Чорт. Пасварыць! Іх пасварыць!..
Баба. Э, які шпаркі! Захацелося кабыле воцту! Сам бачыш, што справа ні легкая.
Чорт. Я-ж ні дарма…
Баба. А што дасі?
Чорт. Чаго-ж хочаш?
Баба. Дасі мех грошы?
