ЗЬЯВА II-ая.
Мікіта і Марыська (уходзюць), пасьля Чорт.
Мікіта. Людзі брэшуць… Кажуць: на сьвеці блага жыць. Усе злыя, сварацца, звадзяцца… Чаго? Далібог, ні разумею! Вось, бачыш, я с табой, Марыська, жывем у згодзі, ажно зайздруюць усе. Так-рок мы пажаніліся і праз гэны час ці адзін аднаму сказау хаця дрэннае слово? Ці-ж ніпрауда?
Марыська. Але, Мікітка, добра нам жывецца! Я іншы раз, дык сама дзівуюся: чаму гэта мы так шчасьлівы? Ты добры для мяне, такі ты добры, што аж мне страх бярэ, каб шчасьце нашае каліколечы ні папсавалося…
Мікіта. Ні папсуецца! Ніякі чорт ні здолее нас пасварыць. Дый чаго? Ты, Марыська, добрая для мяне, так сама язык стрымаць умееш зауседы; ні так, як іншыя, што мужа языком да злосьці даводзюць, — нічога насупроць ні робіш…
Марыська. Ніхай мяне Бог сьцеражэ, каб я каліколечы зрабіла, або хоць сказала нешта насупроць цябе!
Мікіта. А мне ніхай рука адсохне, калі я наважуся цябе ударыць!
Марыська (абыймае Мікіту). Мікітка!
Мікіта. Марыська!
Марыська. Люблю цябе!
Мікіта. А я цябе!
Марыська. Цалуй мяне!
Мікіта. З усіх сіл!.. (цалуюцца).
Чорт (высоувае галаву с-пад печы). О! йзноу! А каб вас немач! І зрабі тут, што хочэй!.. — (хаваецца).
Мікіта. Марыська! Сягоння еду да мястэчка. Скажы, што табе тамака купіць? Мо’ хустку новую?
Марыська. На што гасьцінцы мне, Мікітка? Лепш сабе нешта купі.
Мікіта. Мне нічога ні трэба!
Марыська. Ды не, забыуся! Люльку-ж ты сваю зламау і другі ужо дзень махорку курыш у паперцы.
Мікіта. А прауда! люльку трэ’ купіць… Добра, што прыпомніла. Значыцца, хустку для цябе, а для сябе люльку дый пачок махоркі.
Марыська. Ну, ніхай ужо так…
Мікіта. Іду, Марыська! трэба каня перад дарогай напаіць! (выходзіць).
