Селянская хата. Як заслона адчынілася, на сцэне нікога німашака. Пасьля с пад печы вылазіць Чорт.
ЗЬЯВА I-ая.
Чорт. Вось дык бяда! Варочацца ні с чым да пекла — сорам, дый Люцыпар прагоніць вон…
Жывуць у хаце тэй Мікіта с жонкай Марыськай. Як я ні стараюся іх пазвадзіць, пасварыць — нічога ні магу парадзіць, нішто ні памагае! Жывуць у згодзе, моу два галубкі… Вось так-рок я закватэравауся тут, у падпечку, так-рок Мікіта ажаніуся з Марыськай… Гэта-ж ужо часу шмат! Пара-бы ім хоць раз палаяцца, яе сьлед, пара, каб мужык хоць раз дый жонку сваю аддубасіу. Іншы дык ужо на другі дзень пасьля шлюбу схваце за косы і лупню добрую задае, каб, значыцца, прагнаць уселякую дур, а той і ні думае! Жывуць у згодзе, цалуюцца, бытцым учора спазналіся. А, каб іх маланка! Вось дык мука, даліпантачкі! Бывае, што так замаруся, што ледзь дыхаю. То ей нашэптываю на мужыка усякай брахні, то яму набрашу на жонку, — нічога ні памагае, і слухаць ні хочуць! Фу! і сьмех, і стыд — німа як глянуць чартам у вочы: сьмяюцца усе… Што мне рабіць? На плач зьбіраецца ужо (выцірае хвастом вочы). Вось паганы льос, каб яго ні знаць! Ах, цяжка чартом быць на сьвеці!.. (слухае).
Цсс! Нехта ідзе! Ідуць да хаты!.. Ну, калі іх ні пасвару, прыдзецца хіба павесіцца на сухой асіне!.. Трэба хавацца зноу пад печ! (улазіць пад печ). Ох, горкая доля мая!
