Параска (сьпевае):
«Ой, выпіла, выхіліла,
«Сама сябе пахваліла,
| «Бо я панскаго роду, «Пью гарэлачку, як воду. |
 (двойчы).
|
«Бо я панскаго роду,
«Пью гарэлачку, як воду.
«Ой, мой мілы памер, памер,
«Дый у каморцы дуду запер,
| «А я пайшла муку браць, «Дый пачала у дуду граць. |
(двойчы).
|
«Ой, ты-ж дуда, мая дуда!
«Я малада — туда, сюда!
| «На прысядку дый у далоні, «Пайшла мука па каморы». |
(двойчы).
|
ЗЬЯВА VIII-ая.
Тыя-ж, Пантурчыха і Гарасім уходзяць.
Пантурчыха. Бачыш, які яны тут дапрос бяруць?
Старшыня (да Пантурчыхі). Кажу табе мірыся, старая! А то я цябе, чортаву качаргу! Ведаеш мяне: як маланкай спаліць!
Пісар. Аб чым звада? На основанні якой стацці?
Пантурчыха. Выслухайце мяне, Шэлесьцян Салатавіч!
Пісар. Севастьян Савватьевіч!
Пантурчыха. Ой, пане, ні вымаулю я так! Што яна толькі зрабіла! Вы адно толькі падумайце! (Шэпчэ яму на вухо).
Параска. Ні гняві Бога, баба! Ці-ж я такі сораму ні маю?
Пісар. Ні можэ быць? Чыстае горо!
Гарасім. Настаяшчая бяда!
Параска. Што я павярнулася да вас патыліцаю, гэта прауда, але апошняе…
Старшыня. Памірыціся зараз! Дык вы-ж такі суседзі.
Голас (за дзьвярыма). Наце гарэлкі!
Старшыня. От як раз і міравая пасьпела! Гэта ужо наша. (Бярэ пляшку). А ну, хто шустрэйшы — частуй, бо мяне ужо троха разабрало.
Гарасім. Давайце сюды, я навяду парадак.
Пісар (бярэ пляшку). Ціха-ліхо! Сядай, старая, каля мае кумы! Лауку сюды прысуньце (Гарасім падае лауку). Так! Сьцяпан Міронавіч на покутнае мейсцо, каля мае кумы; ты, Гарасім, тутака!
Гарасім. Ось і сядзем! Але…
Пісар. Кума, пацалуйся са старой!
Параска (рагочэ). Чаму-ж ні пацалавацца?
