«Таму сорам на увесь век,
«Той паганы чалавек».
Міласьці прашу!
Параска (троха адпівае). Ой, якая-ж пякучая!
Пісар. Усю, усю!
Параска (пье усю, пяе):
«Вось ужо выпіла
«І вам, куме, наліма.
«Ну, а якжа-ж цяпер будзе?
«Хоць раз выша баба у людзі».
Старшыня (у бок). Як я бачу, каля гэтай маладзіцы трэба троха іначай заходзіць. (Да яе). Дык выпійце-ж ужо на міравую са мной!
Параска. Я-ж з вамі ні сварылася. (Зноу пье).
Пісар. Кума, у цябе хата вялікая. А я пасьля заутра мяніннік. Вары, рэж, пячы! Твая страва, мае грошы і мае піво! Эх, Сьцяпан Міронавіч, як я бачу, ні умееш ты з бабамі рабіць дзела! Ці гэтак, кума? Кума, ні дзяржы чаркі! (Параска пье).
Старшыня. Дык і я прыду на мяніны.
Параска. Дык ведама, ні выганю-ж с хату.
Старшыня (пісару). Шэлесьцян Салатавіч!
Пісар. Севастьян Савватьевіч!
Старшыня. Усе роуна! Дайце сюды пляшку, я пачастую вашу куму!
Пісар (падае пляшку). „Пярэмеце“!
Старшыня (налівае і частуе). „Меркіце“!
Параска. Ой, гэта будзе ужо зашмат!
Старшыня. Нічога! Выпійце яшчэ!
Параска (выпіла). З нашае сястры усе ласкаю можна узяць. (Сьмяецца). От я ужо і пьяная!
Старшыня. Дык другую выпій, яшчэ да мяне.
Параска. Дык лійце хоць тры, хоць чатыры, ніхай адна адную паганяе. (Рагочэ).
Старшыня (налівае). А ну, трэба выпіць.
Пісар. А маладзец, Сьцяпан Міронавіч! (Ідзе да парога). Гэй, хто тамака? На пляшку, пабяжы да манаполькі, прынясі яшчэ дзьве.
Старшыня. А ну, сьмялей! (Хочэ пацалаваць).
Параска (бье яго па губах). Пашоу пад ліхую долю!
Пісар. Сьцяпан Міронавіч, нельга! Кума, пачынай песьню, адно такую, каб аж, аж… (Сьпевае).
Параска. Ні умею я такой! Ой, то-ж я ужо пьяная! (Рагоча).
Пісар. Пачынай сваю, а мы с Сьцяпанам Міронавічам падцягнем.
