Пантурчыха. Гэта мала выпіушы так дзілінькаіць. Выпійце яшчэ.
Старшыня. Дык пэуне. Чарка у цябе ні вялікая. Можна яшчэ па аднэй.
Пантурчыха. (Налівае). Я вам кажу, пане старшыня, што па маленькай нават лепей піць. Тож і людзі кажуць:
|
«Чарачка мая, |
Дык выпійце.
Старшыня (выпіу). Ці дасі веры? Цяпер ужо у вуху ні дзілінькаіць. Як маланкай спаліць, замоукла.
Пантурчыха. Дык я ужо, ні вам кажучы, выпіла с тым с сваім сьведкаю. (Налівае). Дай жа-ж Божэ, каб ворагі маучалі, а суседзі ні зналі. (Выпіла). От, кажу, як выкапау мой нябошчык роу, дык і пашла паміж нас што дня сварка.
Старшыня. Што дня?
Пантурчыха. А так.
Старшыня. Ну, так ужо мы і запішэм.
Пантурчыха. Як-жа ні што дня, калі я сваімі вачыма бачыла, як яна кожны ранак выносе ды высыпае попел у мой роу? Я яе як пачну лаяць, а яна маучыць, як-бы і ні да яе гавару.
Старшыня. Маучыць? Ну?!
Пантурыха. Вядома, маучыць, але-ж адно губы маучаць, а у сярэдзіне у яе так і кіпіць.
Старшыня. Ну, што у яе у сярэдзіне, дык гэта да дзела ні тычыцца.
Пантурчыха. І што-ж бы вы думалі? Гэтак што дня высыпаючы попял, зарауняла роу саусім. Дык я і пачала думаць, на якое яна ліхо высыпае туды попял? Ці німа тут якой штукі? Сяджу я гэтак на тым тыдні проці серады, ці проці ауторка… але, здаецца, проці серады, ці проці ауторка… але, здаецца, проці ауторка, бо у панядзелак хадзіла я па зелле у «Доугі луг». Але яшчэ вось што прытрапілося мне…
Старшыня. Што-ж такое? Ужо кажы усе да чыста, каб дзело было панятнае.
Пантурчыха. Адно я перайшла лагчыну, аж с-пад карча як выскачэ заяц і паляцеу з усіх ног. Каб мне язык адсох, калі брэшу.
Старшыня. Заяц, кажэш? Ці-ж гэта да дзела належыць?
Пантурчыха. А як-жа ні належыць, калі гэта ні заяц быу?
Старшыня. Ні заяц! То што-ж там было?
