Пантурчыха. Дык, кажу вам, што як схапіуся, дык з усіх ног паляцеу.
Старшыня. Дык ужо запісано, што паляцеу з усіх ног.
Пантурчыха. Дык вы думаеце, што гэта запрауды заяц быу?
Старшыня. Ну, а што-ж там?
Пантурчыха. Нячыстая сіла.
Старшыня. Гэта прауда?
Пантурчыха. Даль-Бог, прауда! Пакаціуся дый пакаціуся цераз гару! А я, як бачыш, тры разы перахрысьцілася дый сплюнула на левы бок.
Старшыня. А што яшчэ?
Пантурчыха. Як языком злізало… Вой, пачэкайце, што гэта я нагаварыла? (Думае). Ага, так… вось набрала гэта я тамака зелля ды прынесла да хаты і пачала сушыць на прызьбе. А ужо ведама, як ідзеш па зелле ды калі перабяжыць табе дарогу заяць, то…
Старшыня. Дык што-ж тады трэба рабіць?
Пантурчыха. А гэтаго ні можна казаць, бо як раскажаш, дык гэтае зелле хоць вазьмі ды выкінь.
Старшыня. Дык, значыцца, ні паможэ ні ад якой хваробы?
Пантурчыха. Э, не, ні тое. А ужо так, зьвяне, засьмярдзіцца, што нават і нос адвернеш. От, ужо як зусім сьцямнело, сяджу я сабе на прызьбе дый задрэмала, і сьнілося мне, што я маладая дый такая прыгожая, як кветка.
Старшыня. Ну, гэта ты пачала расказываць сон рабой кабылы.
Пантурчыха. Калі я была натта прыгожая, як была маладая, такая прыгожая, што ай-яй!
Старшыня. Брэшэш баба, гэтаго ты нават і у сьне ні магла бачыць!
Пантурчыха. Што-ж, ужо мінулося! Бывала за мной хлопцы так увіваліся, што аж платэ трашчалі.
Старшыня. Дык гэта, пэуна, было яшчэ пры цару Батуры. Але пакінь ты гэтую брахню ды лепей дзело кажы.
Пантручыха. Ну, то слухайце-ж! От, я задрэмала. Аж чую нешта мармочэ мой Рабка. Вы-ж ведаеце майго сабаку?
Старшыня (у бок). Чаму не, і цяпер яшчэ лытка баліць.
Пантурчыха. У вауторак Аудоля, Гануліна нявестка, усе клікала мяне да сябе, каб я паглядзела тыя спадніцы, што нібыто іх парвау мой Рабка.
Старшыня. Дык яго Рабкам завуць? О, гэта трэба у пратакол запісаць!
Пантурчыха. Я была за «бабу» у сяле Вайбакох, і адтуль прынесла яго малюсенькім шчаняткам; тамака казалі мне, што будзе
