Пантурчыха. А як-жа! Вядома, што пятніца, да ужо нават другая посьля Пакроу.
Гарасім (пьяны). Але, прауда!
Старшыня. Ці адно ні абмыліліся вы?
Пантурчыха. От табе і маеш — каб я дый памыялілася…
Старшыня. Як-жа гэта так стала сягодня ужо і пятніца?
Гарасім. Бог яго ведае, як гэта стала…
Пантурчыха. А ужо-ж, пане старшыня, памяркуйце самі. У сераду ваша суседка, выбачайце, падла Гапка, сарочкі мыла у лузе. Я гэта прыбегла да яе і кажу: ці-ж табе ні сорам ні ведаць, што у сераду сьвято, а ты сарочкі мыеш…
Старшыня. Што? у сераду было сьвято?
Гарасім. Але, праўда!
Пантурчыха. Але, як-жа-ж, сьвято. Сьвятога Хаты… Дык кажу ей: ці-ж табе ні сорам, калі-ж ты звалкуеш? І туточка вы, дай Божэ добрае здароуечко, выйшлі с хаты дый пачалі нас лаяць, яшчэ мяне самую так пагана лаялі. Мусіць хацелі, каб сваей сварбай ні мешалі вам гуляць, бо у вас было шмат гасьцей.
Старшыня. Нічога я ні прыдумаю. Ці ведаеш ты, старая, што у нас, у начальнікау, заусягды шмат работы?
Гарасім. Вядома, начальство… Ці-ж можна так?
Пантурчыха. Дык як-жа-ж мне гэтаго ні ведаць? Вы адзін, а нас усіх — глядзі колькі! Тутака трэба дзьве галавы мець! А ужо-ж і мой нябошчык, царство яму нябеснае, быу за начальніка, ці па-просту сказаць, за сьвінапаса; каля грамадзкіх сьвіней дык так, бывала, заклапоціцца, так заклапоціцца…
Старшыня. Ен, здаецца, ад гарэлкі памер?
Пантурчыха. Умер мой галубочак… Цераз гэтыя клапоты і піу…
Старшыня. От цераз гэтыя самыя клапоты і я пью. Неяк на сэрцы лягчэй, як выпьеш…
Гарасім. Прауда.
Пантурчыха. А ужо-ж так. Гарэза, вядома, адразу выцягне табе усе с-пад сэрца. Так і бачыш, як клапоты парай з горла выпірае… Так, так, — усе гэта было у панядзелак, бо ва уторак я была за «бабу» у Зосі Пухленчыхі і стуль прынесла вам яшчэ рабое кураня і прасіла на радзіны.
Старшыня. Кураньо? От гэтаго даль-Бог ні успомню.
Пантурчыха. Яшчэ ваша жонка, дай Божэ ей добрае здароуе, узяла у мяне тое кураня і нават пачаставала півам, — дзякуй ей, повен кубак выпіла.
Старшыня. А на радзінах я быу?
