Алувец. Прапалі надзеі!
Зайцэвіч. Вось табе й гасьцінніца!
Жлоба (да Уласенкі). Добры з вас чалавек, толькі без тытулу.
Уласенко. Ці вам яшчэ ні абрыдзело лезьці асой у вочы?
ЗЬЯВА XIV-ая.
Тыя-ж і Ганна.
Ганна (выходзіць с хаты выціраючы сьлезы. Адзетая, як у дарогу). Хто са мной пойдзе, хоць памаліцца за грахі? Я такая цяпер стрывожаная, што яшчэ, чаго добраго, захварэю! Хто-ж са мной пойдзе? (Падходзіць да Алоуца, той уцекае, да Жлобы — і той уцекае; да Зайцэвіча — той уцекае).
Алувец. Ая-яй!!. Якое нішчасьце трапілося! Ая-яй!!. У мяне быу знаемы крамнік… вось як раз гэтае сама трапілося. І што-ж? Павесіуся з гора! А то, служыу я да ваеннай службы на почці, тады… Загаварыуся я тут з вамі, а у мяне смотр!.. Бывайце здаровы, ні маркоццеся, с кожным можэ стацца во гэткае ліхо!.. Я, я чую… Бывайце! У мяне смотр, дый ні па дарозі нам. (Зьнік).
Жлоба (пяе). «Не плач, дзіця, не плач напрасна»! А я вам па праудзі скажу, па шчырасьці… ніхай вас кандуктар любіць! Выбачайце, панна Га… Га… Галіна… у мяне німа часу глядзець на чужыя сьлезы! А шчасьце было гэтак блізка! О рэвуар, о рэвуар! (Зьнік).
Зайцэвіч. Я службу кінуу… Я цяпер без мейсца. Сьлезамі сэрцо абліваецца… Я плачу і сэрцом і душой… Каб-жа мне, каб-жа я мог памагчы вам… я, я ні ведаю, што зрабіу-бы! (Пайшоу).
Уласенко. Ні праганяйце, ні чурайцеся мяне! За вялікае шчасьце буду лічыць ісьці поруч з вамі у жыцці.
Ганна. Дзякую вам! (Чула). А усе тыя мізэрныя людзі у цяжкую мінуту пакінулі мяне. Ведама стала, што іх цягнуло сюды, чаго яны тут хацелі. Дзякую вам! Вы для мяне найлепшы! Пойдзем-жа у дваіх! Ніхай глядзяць, а я цешыцца буду.
Уласенко. І над маім бедным, гаротным жыццем бліснуу цеплы, весьняны, сонечны прамень. (Выйшлі).
ЗЬЯВА XV-ая.
Заблоцкі (адзін).
Заблоцкі. Ха-ха-ха! Вось падмануу, вось выдумау і разагнау капэллю жаніхоу! Гэй, дачка! друкарня! друкарня! вярніцеся! Ідзіце сюды! Ха-ха-ха!
