Алувец. Давяду!
Жлоба. А ты — харошы! Уся Ганчароука ведае, што ты жывеш с Карчэушчынкай. Ага! ага!
Ганна. Што я чую?
Алувец. Брэшэш ты, як які небудзь… У мяне сьведкі есьць… Ні пазволю! Я на вочную стауку. Зьвяду усіх суседзяу!..
Жлоба. І я ні пазволю! Крупеня!
Алувец (крычыць). Абармот!
Жлоба (крычыць). Брахун!
Алувец. Сам ты брахун!
Жлоба. Фрынды-рынды з макам!
ЗЬЯВА XI-ая.
Тыя-ж і Уласенко.
Уласенко. Людзі добрыя, чаго вы так паднялі гэткі гвалт? Ні сварыцеся… Я вас паміру!
Жлоба. А ты хто такі?
Алувец (да Уласенкі). Чаго ты лезеш сюды?!
Жлоба. Пайдзі, вымыйся перш!
Алувец. І ен пхнецца!..
Жлоба. І ен закахауся. Мурза!
Алувец. Заступнік!
Уласенко (да Ганны). Ідзіце вы адгэтуль у хату, хай іх нялегкая! (Ганна пайшла).
Жлоба (да Уласенкі). Ды я табе як дам за твае прамовы! Вы мяне мала знаеце!
Алувец. Шпак!
Уласенко. Вось табе і памірыу на сваю галаву!
Алувец. Забастоушчык! Вы толькі баставаць умееце!
Жлоба. Ніданосак! Буржуй!
Уласенко. Ну, яшчэ, яшчэ штось прыдумайце! Гар-гар! гір-гір! Ну, што яшчэ?
ЗЬЯВА XII-ая.
Тыя-ж і Зайцевіч.
Зайцэвіч (уходзіць). Цішце! Цішце! Ды ці ні сорам лаецца! Памірыцеся! У чужой гасподзі ні гожэ.
Жлоба. А ты хто такі?
Зайцэвіч. Ні «ты», а «вы», хіба ні бачыце — кандуктар.
Жлоба. Быу калісь ім, а цяпер прагналі.
