Ганна. Ды што вы кажэце?
Алувец. Гэта ен з зайздрасьці… ен зайздросны, як які небудзь… Падлабуніваецца да вас. Гэта жулік.
ЗЬЯВА X-ая.
Ганна, Алувец, і Жлоба.
Жлоба. Хто жулік?
Алувец. Ні да вас гаворыцца.
Жлоба. То-то! Любая, дарагая панна Анна.
Алувец. А так, панна Анна.
Жлоба. Ведаем і без вас, што панна Іоанна. Ні разумею — дагэтуль маучыце. Я бывау усюды па сьвеці… Бачыу італьяначан, французачак, а вы цягнеце… Канкурэнты мае, панно Аблоцка…
Ганна. Майго бацьку завуць ні Аблоцкім, а Заблоцкім.
Жлоба. Выбачайце, — забыуся… Кандуктар… ха-ха-ха! Ад кандуктара астауся адзін сьвісток. Зайцы зьелі!.. Быу кантроль і „фюць“ — паляцеу, прагналі.
Алувец. Ні люблю, калі лаюць людзей. А вы аб гэтым дзе даведаліся?
Жлоба. А вы мне што такое? Спаведальнік? Спаведаць мяне хочэце! Я шляхціц, дваранін!..
Алувец. Ні забывайцеся, што і мой бацька ні якое там мурло, а губэрскі сэкрэтар.
Жлоба. Прашу быць асьцярожна са мной! Шчасьце вашае, што перад вамі панна Анеля…
Алувец. Ганна.
Жлоба. Ведаю… а то дау-бы вам, што і юхай умыуся-б. Другі канкурэнт вось маскаль, кіслая воуна. Фі, пісарышка! Люблю я вас шчыра; прашу, пане служывы, далей стануці; люблю я вас горача і чакаю слова, а не, то куля у лоб і памінай, як называлі!
Ганна. Стрэляйцеся, калі ахвота, бо такога жаніха мне ні патрэба…
Жлоба. Ага! Гэта усе з нагавору во гэтаго мужыка. Ды я цябе пад суд! Разстрэляю!
Алувец. Пакуль мяне разстрэляюць — куты твае прададуць. Праматауся у шчэнт.
Жлоба. Хто?
Алувец. Хтокала! Усім ужо вядома. Уся Кавалеука ведае, што усе пазакладалі, параспрадавалі. Усе дабро пойдзе с-пад малатка. Ніхто і капейкі ні верыць.
Жлоба. Паслухай ты, крупеня, — давядзі гэта!
