Заблоцкі. Ведаеш — кажуць, што свату першая чарка, або першая палка. Баюся, каб па маіх старых плечах ні папалося палкай. Нічога табе ні скажу. Сама прыгледайся, у душу загледай… А Жлукта, бугай гэты, каб яго багавіца, заместа «А хто там ідзе?» — «Ці ні дудка мая». Га! Бяры ноты, сьпевай «Ой, пайду я лугам». (Ганна сьпевае, Заблоцкі іграе).
ЗЬЯВА VI-ая.
(Калі Ганна сьпевае, зьяуляюцца: Зайцэвіч, Жлоба, Алувец, Уласенко. Слухаюць… Як толькі Ганна скончыла пеяць, усе пляскаюць у далоні — брава, брава, біс!).
Заблоцкі. А-а! Цэлая капэлля, цэлая аудыторыя контрамарачнікау! (Усе адразу падаюць Заблоцкаму рукі, той бярэ іх ўсе разам двумя рукамі. Уласенко вітаецца за руку з Ганнай).
Алувец. Шаноунаму пану рэгенту! З нядзеляю! Бег да вас… с сьвятамі…
Жлоба. А з мяне мала дух ні выперло, — усе хацеу першы прывітаць вас, талентны маэстро.
Заблоцкі. С чым? Пэуна, чулі канцэрт «А хто там ідзе»?
Алувец. Пачакайце, — спачатку палагаецца кавалеру прывітаць кветку нашу, панну Ганну.
Жлоба (да Ганны). Шчыры паклон і пашанаванне.
Зайцэвіч. Ні ем, ні сплю, а усе бачу вас адну, дарагая, любая, ясная зорачка, сэрдэнько, сэрцо, усе такое.
Заблоцкі. С чым-жа хацелі вы віншаваць мяне?
Алувец. Такі хор, такі дзіуны хор! Проста, так сказаць вам, ваенны аркестр.
Жлоба. У Італіі німа такога! Дзе-е та-ам!
Заблоцкі. Ды вы чулі, пэуня, як сьпевалі сягоння «А хто там ідзе?»
Алувец. Чулі.
Жлоба. Чулі, ні лезьце. Чулі!.. Слухалі!..
Заблоцкі. Спадабалося?
Алувец. Гармонія!
Жлоба. Проста у хмары цягне.
Алувец. Стройнасьць, вывучка, хоць-бы табе хто зьбіуся!.. А ваш галасок, (да Ганны) як той званочак!
Жлоба. Вы, паненачка, проста прымадонна, а хор ваш гэта італьянская опэра…
Заблоцкі (сьпевае). «А хто там ідзе»…
Алувец. Бацька і матка мае кланяюцца вам нізенька.
