Зайцэвіч. Ні крыюся, усім кажу: люблю я Ганну і за душу яе шчырую, і за стан гібкі, і за…
Алувец. І за грошы…
Зайцэвіч. І за грошы! Ні перапыняйце мяне! За галасок яе звонкі. Пабачым ішчэ, хто возьме!
Алувец. Ну, ведама, пабачым. Курчатак у восені лічуць.
Зайцэвіч. Я ні маю саусім ахвоты гаварыць з вамі.
Алувец. І я з вамі ні маю ніякай ахвоты гаварыць.
Зайцэвіч. Як сабе хочэце!
ЗЬЯВА III-ая.
Тыя-ж і Жлоба.
Жлоба (нешта прыпевае здалеку).
Зайцэвіч. Во, ішчэ адзін галыш прэцца і так сама да грошэй панны Ганны.
Жлоба (пазваніў). Гм! Німа! А-а! Сябры! Пазьбегаліся так рана, што яшчэ і багатай маладой дома німа, — аж двое за раз. Адзін с кветкамі, бо ні спадзеваецца на свае сілы, а другі хочэ абласаваць салодзенькім. А я, як бачыце, без нічога. Вусы, шляхоцкая кроу, езда па заграніцах, французская ды італьянская мова — вось у чым мая перавага над вамі. Я пэвян, што усе вы ні пойдзеце о рэтур, пассэ, алле.
Зайцевіч. Э, пужайце сабе па здароуе, лайцеся сабе, колькі улезе, а такі… такі свайго дабьюся…
Алувец. Ды і я ні дурань!
Жлоба. Пабачым, хто будзе жаніхом, хто да венца пойдзе. Ага!
ЗЬЯВА IV-ая.
Тыя-ж і уваходзіць Уласенко.
Зайцэвіч. Во, і чацьверты нумар!
Алувец. Пан друкаршчык.
Жлоба. Ніякога чыну, адна, можна сказаць, акурачка чужая.
Зайцэвіч. Безбілетны пасажыр.
Жлоба. Памыуся-б лепей, а то увесь мурзаты.
Алувец. І ен, зауважце, туды-ж лезе, і ен заглядаецца. Ха-ха-ха!!
Зайцэвіч. Да грошы мосьціцца.
Уласенко. Каму што, а курыцы ячмень! Чаго вы прычапіліся да мяне? І гаварыць з вамі ні варта.
Жлоба. Ды мы ведаем, мусье друкарня, што з намі німа што час траціць… Ен, яго благародзе, да панны Ганны… Ха-ха-ха!
