Міхась (падсовываючыся да Юлькі). Мусіш служыць у нас, нам будзець весялей.
Юлька. А мне здаецца, што з гэтаго нічога ні будзе.
Міхась. Чаму так?
Юлька. Бо вы ні жэніцеся з маей паненкай.
Міхась. Ага, ні ажанюся!
Юлька. Я-ж вас выратую.
Міхась. Як, як??
Юлька. То-ж вы казалі: вашаму баццэ трэба даведацца, што панна Адэля старэйша за вас.
Міхась. Гэта прауда, але што далей?
Юлька. А калі вы яго праканаеце?
Міхась. Чым-жа яго пераканаць?
Юлька. Мэтрыкай.
Міхась. Але мэтрыку трэба мець у руках, а лягчэй вырваць з зямлі дуб сталетак, чым мэтрыку у старой панны.
Юлька. А што будзе, калі я дастану?
Міхась (у радасьці). Што ты! толькі без жартау, бо я чуць ні плачу з радасьці.
Юлька (паказываець паперу). А гэта што?
Міхась (адбірае ад яе паперу). Прауда, мэтрыка! (Чытае). Радзілася у 1871 годзі… Ей 38 гадоу. Хадзі, Юлька, пацалую, адплачуся я табе, завязу цябе у Менск!
Юлька. Толькі-ж ні кажыце, што мэтрыку я дастала!
Міхась. Добра, добра… 38 гадоу… Добрая рэч гэтыя мэтрыкі!
ЗЬЯВА XV-ая.
Гэтыя самыя. Язэп уходзіць і чуе апошнія словы.
Язэп. Якія мэтрыкі? аб якіх мэтрыках тут гутарка?
Юлька (тузае Міхася за рукау). Маучыце-ж!
Міхась. Э, гэта конскія мэтрыкі. Юльця ні дасць веры, што коням пішуць мэтрыкі.
Язэп. Вядома, кожны заводны конь маець мэтрыку. То у цябе конская мэтрыка у руцэ?
Міхась. Але, гэта маей кабылы мэтрыка.
Язэп. Каштанкі?
Міхась. Гэтай самай, каштанкі.
Язэп. А што ж, кабыла нічога, спанаравілася мне.
Міхась. Дапрауды? (Да сябе). Старая, падла, і сьлепая.
Язэп. Ведаеш, што я скажу табе: есьціка у мяне такая самая кабыла, і ніяк пары ні знайду, можэ паменяем?
