Міхась. Не, дзякую вам, спау усю дарогу.
Адэля. Як-жа-ж вы упадабалі нашу старонку?
Міхась. Дужа упадабау. Асабліва бульба пекная.
Адэля. Ато-ж вы тутака казалі, што спалі усю дарогу?
Міхась (засароміушысь). Гэта, бачыце, прауда, але хвурман разбудзіу мяне бульбы паглядзець.
Адэля. То з вас, мусіць, заядлы гаспадар?.. Сядайце, будзьце ласкавы!
Міхась. Дзякую вам, пані дабрадзейка. (Сеу здалек).
Адэля [строючы міну]. Сядайце бліжэй!
Міхась. Дзякую, мне і тут добра.
Адэля. Я-ж вас прашу!
Міхась. Дзякую. [Сядае пры ей на лаві].
Адэля. Ці добра здароу ваш бацька?
Міхась. Дзякую, пані дабрадзейка, [цмок у руку]. Добра, толькі дужэ многа есьць.
Адэля [да сябе]. Маладзенькі! Нічога ні разумеець. [У голас]. Але-ж гэта ні шкодзіць.
Міхась. Не, ні шкодзіць, бо-ж і мае за што добра есьці.
ЗЬЯВА IX-ая.
Тыя самыя. Язэп. Хлапец нясе сьнедаць.
Язэп. Ага, папаліся! Брукуеце, сеушы адзін пры адным на лаві. [Да Міхася]. Ах, ты баламут!
Адэля. Да душы, брыдка!
Язэп. Міхаська ураз на лаву і рамансуець?.. ці ні так?
Міхась [задзівіуся]. Што вы, паночку, я-ж нічога…
Язэп. Сядзі ціха! Я-ж гэта люблю, я-ж люблю, калі кавалер умеець дурыць галаву дзеучатам.
Міхась. Што вы, паночку, я-ж, далібог, нічога…
Язэп. Ні вырабішся. Сядай сьнедаць. У нас гавораць: «Высьпіся, наесіся, а тады гавары».
Адэля. Просім сядаць. [Міхась хочэ есьці с канца, Язэп садзіць яго пры Адэлі].
Язэп. Сядайце разам, адзін пры адным!
Міхась. Калі тутака скразьнік, я сяду гэттака, на проціу. [Сядае проціу Адэлі].
Язэп [па-ціху]. Ага, жэужык, хочэш сядзець напроціу, каб лепей было тэлеграмы пасылаць.
Міхась. Я ніколі тэлеграм ні пасылаю сьнедаючы.
Язэп. А калі-ж?
