Міхась. Найчасьцей у вечар, дабрадзею.
Язэп. Ну, і жэужык ты, скажу ішчэ раз, Міхась. У вечары, кажэш, змеркам?..
Міхась. Не, паночку, ні па-поцемку, пры агні.
Язэп. Пры агні, пры агні. Хай цябе качалка, а то-ж зух малець, то сьмех — чысты бацька!
Адэля [да сябе)]. Штукар малец. [Да Міхася]. Ешце-ж больш на здароуе.
Міхась. Дзякую вам. [Да сябе]. Што яны лапочуць?
Язэп. Еш, Міхаська. Што гэта? няужо-ж с кахання і есьці ні хочэш?
Адэля [скромна]. То пан Міхал закахаушысь?
Язэп. Што! Увяз у каханні па самыя вушы.
Міхась [засароміушысь]. Што вы… што вы!..
Язэп. Ага, пачырванеу. Ні вырабішся цяпер. Ну, і штукар ты!
Адэля. Ешце, будзьце ласкавы, для мяне зрабіце гэта.
Міхась. Дзякую, ні здолею больш.
Язэп. Ці бачыш, глядзіць у тваю талерку. Знаю я гэтыя жарты і гулі кахання. Ведаеш што, Адэлічка? падсунь яму кусок с сваей талеркі.
Адэля. Калі ні важусь, татанька.
Язэп. Калі любіш мяне, зрабі гэтак. Глянь: у яго вочы, аж гараць.
Адэля (засароміушысь, падае сваю талерку). Вазьміце!
Міхась. Далібог ні магу!
Язэп. Ага, ен хочэць, каб ты сваей рукой дала ему кавалак проста у зубы. Зрабі гэтак, зязюлька.
Адэля. Калі стыдаюся.
Язэп. Ні стыдайся. Вось гэтак! (Адэля бярэ на вільцы кавалак мяса: Міхась нічога ні разумеючы, лупіць вочы на яе).
Адэля. Вазьміце!
Міхась. Дзякую!
Язэп. Раззяуляйся барджэй! (Міхась разявіуся). Зацьмякай-жа цяпер! Так, мае галубочкі, кахайцеся! Я стары пайду адсюль, бо дзе двое, там рада, дзе трое, там здрада. Вы, маладыя, лепш уладзіцеся самі… Зух малец, ніхай яго маланка! (Выходзіць са сьмехам).
ЗЬЯВА X-ая.
Адэля устае ад стала, Міхась сядзіць пры стале, як калода.
Міхась (да сябе). Што гэтаму старому сталося? Чаго гэта ен так выляцеу? Чаго нас адных пакінуу? Няужо-ж нам у дваіх скончыць гэту пячонку?
