Юлька. Зараз і яны прыдуць.
Міхась. (Да сябе). Неяк і язык ні варушыцца.
Юлька. Зрабіце ласку, сядайце.
Міхась. Дзякую. Насядзеуся я на каламажцы. (Да сябе). Пекная дзяучына. (У голас). Вы, паненачка, мусіць ні ведаеце, хто я такі?
Юлька. А, прауда, ні ведаю. (Да сябе). Дэлікатны чалавек і кажэ да мяне «паненка».
Міхась. То-ж я Міхась Багдалевічык!
Юлька. (Скланіушыся). Дужа рада пазнаць вас.
Міхась. А ведаеце, чаго я сюды прыехау?
Юлька. Не, ні ведаю. (Да сябе). Чаго ен хочэ?
Міхась. То вы ні чыталі пісьма майго бацькі?
Юлька. (Вырабляючыся). Не, тутака на весцы німа чаго чытаць…
Міхась. Але-ж вы можэце чытаць?
Юлька. Вядома — толькі тут, на весцы…
Міхась. То мусіць, паненка, і ні ведае, што я прыехау сюды у сваты?
Юлька. І ні чула аб тым.
Міхась. (Да сябе). Я думау прыехаць сюды на гатовае, аж тут ішчэ трэба круціцца каля яе. (Памаучаушы). Паненцы даводзілося бываць у горадзе?
Юлька. Я жыла цэлы год у Менску.
Міхась. А гэта вялікі горад? Большы за наша Лепле?
Юлька. А вы ніколі ні былі у Менску?
Міхась. Ехау раз у Менск с коньмі на кірмаш. Коні у мяне на дарозі укралі і вярнууся дамоу, ні пабачыушы Мінска.
Юлька. Шкода!
Міхась. І усе мне хочэцца паехаць у Менск.
Юлька. І мне хочэцца туды. (Уздыхаючы).
Міхась. (Да сябе). Уздыхнула. Упадабала мяне. (У голас). Як ажанюся, паедзем у Менск.
Юлька. Што? Возьмеце і мяне с сабою?!
Міхась. Вядома… як мне там жыць без вас? То-ж я ні ведау-бы куды павярнуцца.
Юлька. Э, маніце!
Міхась. Дальбог, прауда. Ні маню!
Юлька. А што панскі бацька скажэ на гэта?
Міхась. Цяпер тата ні пускаець мяне у Менск, але, як ажанюся, буду жыць па свойму.
Юлька. Я вам пекне падзякую.
Міхась. Пабачыце, паненка… там будзе у нас жыцце.
Юлька. [Засароміушысь]. Што вы кажэце?
