ЗЬЯВА III-ая.
Тыя самыя. Уходзіць Юлька.
Юлька. Паны, нейкі нізнаемы чалавек прыехау.
Адэля. Да каго ен падобны?
Юлька. З вялівім носам, з лупатымі губамі…
Адэля. Ужо сэрцо мае чуе, што гэта ен, — трэба скорэнька пераапрануцца. (Бяжыць вон).
Язэп. Гэта пэуне ен, а я ні абууся, ні памыуся. Грышка, Іванка — каб вашы ногі вецяр калыхау — сурдут, боты, — жыва, блазны! (Ідзе у свой пакой).
ЗЬЯВА IV-ая.
Юлька [адна].
Юлька. «Гэта ен»… Што за ен, які ен? Нейкі малец з вялікім носам. І сьмешны-ж! Дзякуй Богу, што хаця такі прыехау. Усе-ж такі навіна, а то можна памерці з нуды. Жыць такому маладому дзеучаці, як я, між гэтых трухлявых грыбоу, ні бачыць нікога, апроч пахтара і мужыкоу, то ужо лепш памерці. Я ужо пабажылася: калі выраблюся адгэтуль, то ні за якія грошы ні пайду на службу у веску. Толькі Бог адзін ведае, калі гэта будзе! (Падходзіць да люстра). Трэба прычасацца. Ніхай гэты гарадзкі паніч пазнаець, што і я гарадзкая, ні нейкая вясковая…
ЗЬЯВА V-ая.
Юлька і Міхась.
Міхась. (Уходзіць, азіраецца па сьвятліцы). С сярэдзіны нічога сабе паказывае, затое з надворку — адно сабачча буда. Хлявы — ішчэ нічога, а бровар сусім пакрывіуся. Ну, як пападзець гэта усе у мае рукі — усе наладзім. (Азіраецца па хаці). Прыбрана хата нічога, нічога сабе, толькі ніхто мяне ні сустрэу. Пагляджуся я у люстро, бо з дарогі чалавек да сябе ні падобны. (Падходзіць да лавы, гдзе сядзіць Юлька. Юлька толькі тады убачыла яго).
Юлька. Ах, Божэнька!
Міхась. Ой, што гэта! (Зачапіу зэдлік і перавярнууся).
Юлька. (Засароміушыся). Ой, спалохалася!
Міхась. І я сам спудзіуся.
Юлька. Вы мусіць да пана Карыты?
Міхась. (Да сябе). Ні іначай — дачка. (Сьмяецца). Ні гэтулькі да пана Карыты, сколькі да яго дачкі. (Да сябе). Удалося мне. Мусіць спадабала мяне, бо нічога ні гаворыць.
