Язэп. Сядай, Адэлічка! Ці згадаеш, галубачка, аб чым буду с табой гаварыць?
Адэля. Ні згадаю, татанька.
Язэп. Няужо-ж ні згадаеш?
Адэля. Далібог не.
Язэп. Прауда, то-ж я табе нічога і ні казаў. Як-бы гэта табе вытлумачыць… Бо-ж яно паненцы трудна сказаць, ні зразумее…
Адэля. Татанька, гэта нешта дужа цікавае?!
Язэп (цалуе яе). Толькі-ж ні пужайся, мая ты зязюлька.
Адэля. Натта-ж ужо зацікавілася я.
Язэп. Бачыш, мая дачушка, табе ужо 38 гадоу…
Адэля. Толькі што пашоў трыдцаць дзевяты.
Язэп (перапыняе яе і гаворыць далей). Гэта самая пара выйсьці замуж. Ці ні так?
Адэля. Выбачайце, татанька…
Язэп. Знаю я вас: быццам і ні хочуць, а за вачыма аж пішчаць да хлопцаў, шэльмы…
Адэля (круціць фартушок). Татанька, кіньце…
Язэп. Ні перапыняй! Пара ужо выйсьці з дзявок!
Адэля. Нікога я ішчэ ні палюбіла.
Язэп. Прауда. Бо і перабіраеш ты, Адэлічка. Ды гэна цяпер усе роўна; што было, то было, а цяпер мая рада: ні задзірай носу, бо малец — шчырае золато.
Адэля (з радасьцей). Ці прыслау хто у сваты?
Язэп. А, жэужык, такі трапечэцца твае сэрцо, дрыжыць…
Адэля. Кінь, татанька, сьмеяцца з мяне. Але хто сватаецца?
Язэп. Сын майго добраго прыяцеля. Дауно я яго ні бачыу.
Адэля (пляскае у ладоні). А які-ж ен?
Язэп. Цікавасьць!?
Адэля. Татанька, так які ен?
Язэп. Ні ведаю сам, бо сына ніколі у вочы ні бачыу. Калі у бацьку удауся, будзе зух, добры, удады малец. З гэтаго лісту даведаешся усю драбязу. Пачытай яго у голас, то і я прыпомню сабе усе, аб чым ен пісау.
Адэля (бярэ пісьмо). Так гэта, значыць, ліст ад таго, хто сватаецца да мяне! (Прыціскае да сэрца ліст).
Язэп. Гэта-ж пісьмо ні ад яго, а ад ягонаго бацькі. Чытай жа-ж!
Адэля (чытае). «Браток мой дарагенькі і дабрадзей! Ні відзеу я цябе гадоу з двадцаць…
Язэп. Пачакай… (Лічыць на пальцах). Але, праўда, як гэтыя годы праляцелі! Як сягоння помню, калі ты радзілася…
