ЗЬЯВА I-ая.
Язэп, пазьней Адэля.
Язэп (праз акно). Адэля, Адэлічка, кінь паліваць кветкі!
Адэля (за сцэнаю). Трэба-ж пападліваць кветкі, бо зьвянуць, пасохнуць.
Язэп. Гэтак-то гэтак: модадасьць — блазнота, а усе кветкі, вецяр па галаве летае; хадзі, Адэля, да мяне, калі кажуць.
Адэля (за сцэнаю). Зараз, татачка, зараз!
Язэп. Хадзі-ж, бо маю да цябе пільны інтэрас.
Адэля (за сцэнаю). А ужо іду, татачка, іду.
Язэп (адзін). Прычакау. З гэнымі паненкамі раданькі сабе ні дам. Адну дачку маю, а столькі клапотау, што лепш меці капу сыноу. Пакуль ні трэба было замуж, то ішчэ сяк так было. А цяпер прышла пара аддаваць, і вось, дзякуючы ласцы Боскай, аддаю яе замуж ужо дваццаць гадоу! Усе неяк так выходзіць: ці той малец ей па сэрцу ні будзе, ці ен яе ні упадабае. Ужо думау, што мае дзіцятко Адэлічка і састарыцца у дзеуках, ажно падкруціуся дзяцюк і ні быля які… Каб хаця упадабала яго мая Адэлічка!..
ЗЬЯВА II-ая.
Язэп і Адэля.
Адэля (прыбегаець с палівачкаю у руках, у саломенным капелюшы). Прышла, татачка, да вас! Што вам трэба?
