Ганна. Чуеш, Ігнась, як сабакі бяруць? Што там за ліхо па засьценку цягаецца?
Ігнась. (Пазіраючы у вакно). Цемна, ні відаць. Трэба выйсьці паглядзець, што там такое.
Ганна. А цябе сабакі ні парвуць?
Ігнась. Яны мяне ужо знаюць. (Ігнась выходзіць. Ганна глядзіць у вакно. Моладзь танцуе, а старыя частуюцца).
Ігнась. (Вертаецца). Нехта дарогаю да нас бяжыць, як жару ухапіушы.
Ганна. (Пазіраючы у вакно). Бачу, бачу — каля загарадзі. Гэта-ж нашае ліхо!
Ігнась. (Гледзячы у вакно). І як раз сюды зьвертае.
Ганна. Тату, тату! Той гад ізноў к нам бяжыць. (Пачуушы Ганну, усе пакідаюць танцаваць, а за імі і музыкі адзін за адным зарываюць ігру).
Ян. (Устаючы з-за стала). А ліхо-ж яго галаве! Хаты маей ні шануе. Ой, мусіць такі прыйдзецца мне выкінуць яго за дзьверы.
ЗЬЯВА IX-ая.
Тыя-ж і Пранцішак.
Пранцішак (бледны, у абарванай адзежы, у памятым капелюшы; ускаківае на сярэдзіну сцэны). Га, зладзеі! Гэта вы павыпускалі сабак на мяне?! Ну, заплаціце-ж вы мне за гэта!
Ян. А ягомасьць так ні крычы, бо тут есьць і старэйшыя за цябе, ды такія, што цябе супакоіць патрапяць.
Пранцішак. А самі мне за адзежу заплаціце? Мала таго, што нада мною тут назьдзекаваліся, ішчэ і сабакамі нацкавалі…
Ян. Гэта-ж ужо з гадзіну будзе, як ягомасьць адгэтуль выйшау.
Пранцішак. Ужо у канцы засьценку быу, як мяне сабакі апанавалі.
Ян. Мае сабакі у канцы засьценку былі?
Пранцішак. Вашы, ці ні вашы, але вы мне заплаціце, бо я у вас быу.
Ян. Ніхто ні звау.
Пранцішак. Паліцыю паклічу. У суд пацягну…
Ян. Баюся я, як заяць рабой кабылы.
Пранцішак. Сурдут 20 рублеу і порткі 6, а капелюш 2 рублі, то разам 28 рублеу. Плаціце! А то у суд падам і на вас і на увесь ваш засьценак.
Ігнась. То мы усе будземо плаціць?
Пранцісь. А ужо-ж усе.
