Наталка. От зараз мае касцы там будуць!
Ламака. А я іх па карку!
Наталка. Не пасьмееце!
Ламака. (Ухапіушыся за сэрцо). Валовыя Лужкі мае! Разумееце? мае!
Наталка. Не крычыце, будзьце ласкавы! Можаце сабе крычаць ды храпсці ад злосьці у сябе удому, а тутака — стрымайцеся!
Ламака. Каб ня гэтае страшнае біццё сэрца, каб у мяне жылы не лапаталі гэтак у лобе — пагаварыу бы я з вамі іначай (крычыць). Валовыя Лужкі мае!
Наталка. Нашы.
Ламака. Mae!
Наталка. Нашы!
Ламака. Mae!
ЗЬЯВА IV-ая.
Яны-ж і Чыбух.
Чыбух (увайшоушы). Што гэта? Чаго крычыце?
Наталка. Тата, растлумачце, будзьце ласкавы, гэтаму пану, да каго Валавыя Лужкі належаць: ці да нас, ці да яго?
Чыбух (да яго). Цыпачка, Лужкі нашы!
Ламака. Зьмілуйцеся, пане Сьцепане, чаму-ж гэтак яны вашы? Вазьміце хаця вы у розум! Маëй цёткі бабка дала мужыкам вашаго дзеда пакарыстаць зямлёй без грошай толькі да часу. Мужыкі карыставалі зямлёй гадоу сорак, ды прывыклі як да свайго, а як вышло палажэнне…
Чыбух. Стрымайцеся, дарагенькі… То-ж то і ë, што вы забыліся, што мужыкі не плацілі вашай бабцы ды усё такое, дзеля таго, што за іх спор ішоу ды блізка таго… А цяпер усякі сабака ведае, гэта самае, што яны нашы. А вы, відаць, планау ня бачылі?
Ламака. Такі пакажу!
Чыбух. Мамачка-ж мая, на што-ж гэты крык? Аб тое-ж, што крыкам нічога не пакажаце. Вашаго я не хачу, ды свайго не папушчу! На што мне гэта? Ужо калі на тое ідзе, мілачка мая, калі са мною за гэтыя Лужкі зьвяліся, ды усё такое, то я барджэй іх мужыкам падарую, як вам. От як!
Ламака. Не пайму я гэтаго! Якое-ж право маеце чужое падараваць?
Чыбух. Гэта ужо маё дзело — маю я право ці не. То-ж то і ë, што я не прывык ад маладзікау гэтакую гутарку слухаць, ды усё такое. Будзьце ласкавы са мною паціхеньку гаварыць ды усё такое…
