ЗЬЯВА IX-ая.
Тыя-ж і Антон.
Папова. Антон, вывядзі гэтаго пана.
Антон (падыйходзіць да Сьмірнова). Пане, ідзіце, калі наказываюць. Німа чаго!..
Сьмірноу (ускочыушы). Маучаць! З кім ты маеш дзело? Я цябе на порах ператру!
Антон (хапаецца за сэрцо). Баценька!.. (Падае на крэсло). Ох, млосна, млосна! Дух захапіло!
Папова. Дзе Зоська? (Гукае). Зоська! Параска! Зоська! [Звоніць].
Антон. Ох, усе у ягады пайшлі!.. Нікога нямашака у хаці… Млосна! Вады!
Папова. Прашу вас выйсьці!
Сьмірноу. Ці пані ня будзе ласкава быць крыху меньшай грубіянкай?
Папова [сьціснуушы кулакі і топаючы нагамі]. Вы хам! Мядзьведзь! Пудзіло!
Сьмірноу. Як? Што вы казалі?
Папова. Я казала, што вы мядзьведзь, пудзіло!
Сьмірноу [прыступаючы да Паповай]. Выбачайце, якое вы маеце право зьневажаць мяне?
Папова. Але, зьневажаю… ну, дык што? Вы хочаце мяне напалохаць!
Сьмірноу. А вам здаецца, што калі вы паэтычнае стварэнне, дык можаце усё рабіць безкарна. Так! Да бар’еру!
Антон. Баценька мой!.. Ох!.. Вады!..
Сьмірноу. Страляцца!
Папова. Калі у вас здаровыя кулакі, ды бычачае горло, дык вам здаецца, што я вас баюся, га? Мядзьведзь вы!
Сьмірноу. Страляцца! Я нікому не дазволю зьневажаць сябе, хоць-бы гэта была кабета, слабае стварэнне.
Папова [стараючыся перакрычаць яго]. Мядзьведзь! Мядзьведзь! Мядзьведзь!
Сьмірноу. Час ужо адракціся забабону, што толькі адны мужчыны павінны плаціць за зьневагу. Раунапрауе, дык раунапрауе! Да бар’еру!
Папова. Страляцца хочэце? Добра!
Сьмірноу. Ураз-жа!
Папова. Ураз-жа! Пасьля майго мужа засталіся пісталеты… Я іх прынясу сюды… [Хутка выходзіць; вертаецца]. З якой прыемнасьцяй я уляплю кулю у вашу галаву! [Пайшла].
