Ян. Дачкі няволіць ні буду. Як яна спадабае. Адну толькі маю. Яна у мяне і дома гаспадыня і у полі работніца. Добрае дзіця. Вольную волю мае. Каб я толькі ведау, што ен хлопец добры, ні лайдак, то перашкод рабіць ні буду.
Якуб. Так-то яно так. Але растлумачце ей, што гэта ні просты хлопец, а вучоны.
Ян. А што тамака вучоны, вучоны! Хочэце, — самі намауляйце. Я гаварыць ні буду.
Якуб. А мо і пагаварыць з ей?..
Ян. (Клічэ). Ганна, а, Ганна! Хадзі, дзеткі, сюды.
ЗЬЯВА II.
Тыя-ж і Ганна.
Ганна. (Убегае босая, падкасауушыся, з дзеркачом у руках, убачыушы чужога, засаромілася, абцягнула спадніцу і стала у качарэжніку). Тата мяне клікалі?
Ян. Але! Вось, пан Якуб с табой пагаварыць хочэ.
Ганна. (Утарапіушыся). Пан Якуб?!.
Якуб. Што, паненка, на мяне так дзівішся? Сядзь лепей, пагаворымо.
Ганна. Дзякуй, я магу і стоючы паслухаць.
Якуб. (Заклапочаны, памаучаушы). Памажэце, вашэ, пане Яне.
Ян. Бачыш, Ганна! Пранцішак Карчэушчык да цябе свата прыслау.
Ганна. (Саромліва павярнуушыся да печы, нішчыком усьміхаецца і маучыць).
Якуб. Ну, што-ж паненка на гэта скажэ?
Ганна. (Прыкідываючысь нізнайкою). Ні ведаю…
Якуб. Падумай, паненка: ен-жа і вучоны і дэлікатны, — і па-польску і па-расійску гаварыць умее. Будзеце у горадзі жыць, с панамі таварыство вадзіць.
Ганна. У-у-га! (Як-бы да сябе). Так многа!
Якуб. Будзеш, паненка, у дарагіх сукнях хаджываць, дэлікатную страву есьці… Ну, дык што-ж, паненка, маучыш? Кажы: пойдзеш за Пранцішка?
Ганна. Ні ведаю…
Якуб. Ні саромяйся, паненка.
Ганна. На што мне гэта усе? Ці мне у бацькі дрэнна?
Ян. Дрэнна — ні дрэнна, але векаваць пры мне ні будзеш… Трэба-ж калі нібудзь замуж выйсьці.
Ганна. Ваша, тата, воля, — але пры вас я бы ахватней асталася.
