Галубоускі. Дауно ужо душыць… тут душыць… паміраць трэба…
Лекдугна. Паміраць?.. Хэ-хэ!.. паміраць?! што — сьмерць? Глупство! Ты, Галубоускі, безсьмяротны! Толькі ты павінен пісаць… Пішы, Галубоускі! [бярэ чарку]. Пі, Галубоускі!
Манька. Ці пан Лекдугна ні бачыу сягоння Міхася?
Лекдугна. Э? (жартуючы сьпевае): Як толькі бачу сьвет…
Манька. Я ні жартую! Бачылі, ці не?
Лекдугна. Не, ні бачыу, Манечка!
Манька. Ці гэта прауда, што я чула: што яму ужо трэба ехаць на універсытэт?
Лекдугна. О, дауно ужо пара, толькі наш брат ні натта любіць сьпешацца: пасьпяшыш — людзей насьмяшыш! А ці-ж ен нічога яшчэ ні казау, што у канцы гэтаго тыдня паедзе?
Манька (спалохаушыся). У канцы тыдня?
Лекдугна. Нічога ні казау? Хм, дзіуна! (Падыходзіць да яе). А што? Сумнінька будзе без Міхася? Іншыя пацешаць… (Хочэ яе обняць).
Манька (адпіхаючы яго). Што вы робіце! Кіньце!
Лекдугна. Чаму? Галубоускі Міхасю ні скажэ, а гаспадыня сьпіць…
Манька (я. в.). Дык што?! А я ні хачу!
Лекдугна. Ні хочэш — як сабе хочэш!.. Ты думаеш, што Міхась так сама табе верны, як ты яму?
Манька. Я ведаю…
Лекдугна. Нічога ты ні ведаеш, зязюлечка! (Хочэ пагладзіць яе пад бараду).
Манька. Што вы?! пан Лекдугна!
ЗЬЯВА II.
Тыя-ж, Міхалка, Сьцепан і 2 інш. госьці.
Сьцепан (увайшоу першы і пабачыў гэст Легдугны). А, Лекдугначка! што я бачу! Ты хіба памыліуся! Табе, мусіць, здавалося, што Манечка — муза олімпійская!.. (Да гаспадыні): Добры вечар, пані гаспадыня!
Гаспадыня (прачнуушыся). Добры вечар… Добры вечар…
Сьцепан. Хадзеце, хлопцы у гэты пакой, там спакайней будзе! (Ідуць у сярэдзіну, за імі Міхалка).
Лекдугна (затрымліве Міхалку). Ты, крый Божэ, ні думай, што я… Я так… толькі жартам, бо я трохі ужо… Я цябе перапрашаю…
Міхалка. Што ты!.. Глупство! ды мне усе роуна!
Лекдугна (зьдзівіушыся). Усе роуна?!
Міхалка. Але. Ну, пойдзем да іх! (Выходзяць у сярэдзіну).
