ЗЬЯВА VII.
Манька, Міхалка, пасьля Галубоускі.
Міхалка (уходзіць з нейкімі пачкамі-торбачкамі). Дзень добры, Манечка!
Манька. Добры дзень, пан Міхал!
Міхалка. А? ізноу: пан Міхал?.. Забылася?
Манька. Калі неяк так… сорамна казаць.
Міхалка. Ну, Манечка, ні сорамна!.. Кажы: Міхась, Міхалка, — як хочэш, толькі ні «пан Міхал»…
Манька. Міхась… калі далібог ні магу…
Міхалка. Ну вось сказала «Міхась» — і добра! А учора ты мне казала: Міхась, — і ні саромілася…
Манька. Бо учора я… (сароміцца) была пьяная… Фу!.. — (Паказываючы на прынесенныя Міхалкай пачкі). Што гэта пан Міхал…
Міхалка. Што?!
Манька (папрауляецца). Што гэта Міхась прынес?
Міхалка. А вось зара пабачым… (Разьвязывае торбачкі). Вось гэта яблыкі, а тут вось цясткі, а гэта цукеркі…
Манька. На што гэта?
Міхалка. Будзем есьці.
Манька. Ні трэба было… Шкада грошы…
Міхалка. Пустое… Маеш, бяры, Манечка!
Манька (бярэ цястко і есьць). Гэта мусіць шмат каштавало?
Міхалка. Глупство… — Ведаеш што, Манечка: ці ні знойдзецца у вас гарбаты?
Манька. Есьць. У гаспадыні у пакою кіпіць самавар…
Міхалка (затрымлівае яе). Цс!.. ні хачу, каб гаспадыня…
Манька. Нічога… Яна яшчэ сьпіць. (Ідзе у дзьверы налева).
Міхалка (астаушыся азін, бярэ з буфэту пустыя талеркі, старанна раскладывае на іх свой трактамэнт і ставіць на стале).
Манька (варочаецца з 2-ма шклянкамі гарбаты). Як бачу, то пан Міхал ласун.
Міхалка. Ласун, — толькі ні «пан Міхал», а я — Міхаська.
Манька. Ну… Міхась… (П‘юць гарбату і закусываюць).
Міхалка. Як гэта чалавек ніколі ні згадае, дзе яго шчасьце! — Калі учора цягнуу мяне сюды Сьцепан, я ні хацеу ісьці, думау ужо пайсьці дамоу спаць… А вось, што суджэно, таго ні мінаваць! — Прыйшоу сюды, пабачыў цябе, пазнауся с табой, закахауся…
Манька (ні веручы). Ну, так адразу і закахауся!
Міхалка. Вер мне, Манечка, што так! Я ад учора… ды не! — я ад сягонняшней начы як дурны. Я сягоння ні спау. Я пайшоу за
