Манька. Фэ, я ні люблю гарэлкі. Хіба нешта салодкае…
Сьцепан. Салодкае? Добра. Зара будзе. (Ідзе да буфэту).
Міхалка. Як жа-ж панне Мані падабаецца тут?
Манька. Нічога…
Міхалка. Весяла? Гасьцей шмат?
Манька. Ні зауседы… Есць іншыя дэлікатныя, а іншыя натта прыстаюць.
Міхалка. Хэ-хэ! Прыстаюць, бо панна Маня пекная дзяучына…
Манька. І пан жартуе. Такая я, як і іншыя.
Грышка (ад ухода Манькі ні спускае з яе сваіх вачэй. Цяпер пачынае званіць шклянкай аб бутэльку).
Манька (да Міхалкі). Выбачайце, я ураз… (ідзе да Грышкі).
Грышка (хватае яе за руку). Я ні хачу, каб ты там сядзела, чуеш? Я хачу, каб ты тут, каля мяне, сядзела.
Манька (ціха). Яшчэ чаго!? Чаму-ж гэта? Гдзе захачу, там і сядзець буду.
Грышка (горача, ціха). Слухай, кінь, прашу цябе, ні сядзі там, бо у мяне аж у грудзях тут нешта лапочэ… Кажу табе…
Манька. Вось яшчэ якая хванабэрыя!... Што хачу, то і раблю! (Ворочаецца да століка Міхалкі).
Грышка (грозна ей у сьлед). Папамятаеш!!
Сьцепан (тагды, як Манька гутарыла з Грышкай, вярнууся да свайго століка). Ну, сядаймо і будзем піці, есьці, весяліцца!.. (Ставіць на стол новую бутэльку). Вось для цябе, Манечка, салодзенькае, а для нас хай будзе чара горкая, каторую выпьем сягоння да дна.
Міхалка (усьміхаючыся). А заутра «новае жыцце».
Сьцепан. Але!.. Новае жыцце! Ну, дык чаркі у рукі! (пяе).
|
Чаркі налівай, дружна выпівай, |
