рублеу; як загілююць летам, дык і на добрым кані іх ні угоніш.
Паулінка (хітравата). Пэуне і авечкі у пана Адольфа так сама гілююць?
Адольф. А так, так! Маю пятнанцаць старых і двадцаць маладых. Як ударэ гарачыня, дык яны чуць ні усе чыста круцяцца на адным мейсцы.
Паулінка (ідучы па гарбату для сябе, у старану публікі). Матыліцы авечак мучаць, як і сам тут. (Паказываючы пальцам на сваю галаву) матылі мае, а думае, што яны зыгуюць.
Альжбета. Якія-ж селета ураджаі у пана Адольфа?
Адольф. А нішто сабе. (Відам лгучы). Жыта нажау коп са дзьвесьці, ауса так сама — са дзьвесьці, ячменю — с сотню.
Адзін з гасьцей. А колькі-ж у пана зямлі?
Адольф. Валокі с паутары добрыя будзе.
Госьць. І лес есьць?
Адольф (абціраючы хустачкай лоб). А як жа — есьць: с паувалокі, калі ні болей. Сасна у сасонку!
Госьць. І сенажаць есьць?
Адольф. Есьць, есьць! Над самай рэчкай, так сама с паувалочку. Мурог, як шафран.
Музыка. Дык у пана усяго с паувалочку ворнай зямлі?
Адольф. Н-нуу так! З добрую паувалочку.
Альжбета. У нас ворнай зямлі мусіць і са тры валокі будзе, і то мы столькі ні нажалі.
Паулінка (сеўшы з гарбатай пры стале). Пан Адольф лепшы, відаць, за нас гаспадар.
Адольф. О, у мяне гаспадарка ні у чым ні зблышэ. У мяне жонка і то будзе лепшая, як у ва усіх.
Адзін з гасьцей. Каб толькі ні удалася наравістая.
Паулінка. Цікавасьць, ці пан Адольф ужо затаргавау сабе якую?
Адольф. Гэта, пакуль што, сэкрэт.
Паулінка. А мне пан Адольф скажэ?
Адольф. Так. Але перш тату і маме, а пасьля ужо і васпанні на самае вушко.
Паулінка (бяручы у яго шклянку). Добра, добра! Пан Адольф як ведау, што я трохі глухавата.
Адольф. Глухавата!..
Паулінка (ідучы па гарбату, у старану публікі). Трэба шэршня за нос павадзіць, каб і дзесятаму заказау, як жонкі купляць.
Альжбета. Пан Быкоускі, здаецца, у нас першы раз?
Адольф. А так — першы!
