Адна з гасьцей. Дык пану трэба даць пацалаваць старую бабу.
Адзін з гасьцей. Пан Адольф толькі да маладых ды багатых лас, а старыя у яго у рахунак ні йдуць.
Адольф. А прауда, прауда! Я толькі да маладых маю імпэт.
Альжбета (у старану). І дурны-ж ен, як відаць.
Паулінка (падаючы гарбату Адольфу). Ды каго гэта маеце такі імпэт, да дарагіх кароу, ці да дарагіх кабыл?
Альжбета. Ды не! Пан Быкоускі мае імпэт толькі ды маладых дзеучат.
Адольф (пьючы гарбату). Але-ж, але. Толькі да маладых дзеучат.
Паулінка. А кільчака часам з гэтаго ні нагоніце на язык?
Альжбета. Што ты?! Ці-ж пан Быкоускі конь?
Музыка (у старану да другога). Конь, ні конь, а як відаць, дык быдле парадашнае.
Адольф (да Паулінкі). Панна Паулінка дык усе мне каплімэнты гаворэ.
Паулінка (разсеянна). Ага! Каплімэнты. (Да музыкау). Мацуйцеся, мацуйцеся, музыканцікі. А то ужо ногі чэшуцца. Так і хочэцца с панам Адольфам сыпнуць лявоніху.
Адольф. Фі! Я такіх мужыцкіх танцау ні гуляю.
Музыкі (да Паулінкі). Дзякуем! Ужо як належыць сабраліся, цяпер можэм і рэзнуць што-колечы для паненкі. (Садзяцца на свае мейсцы і зводзюць інструмэнты).
{{разьбіўка|Паулінка (да Адольфа). А якія-ж вы танцы гуляеце?
Адольф. Гэрц-польку, падзі-спаць, манчыз, падзі-кварту. (Выходзючы з-за стала, цалуе Альжбету у руку, да Паулінкі). Ну, што-ж? Можэ мы с паненкай папробуем?
Паулінка. Калі-ж я гэтых мудрых танцау ні толькі што ні умею, але ніколі нават іх і ні бачыла.
Адольф. Ні бойцеся! Я на усе лады выучу паненку скакаць. (Бярэ Паулінку, як да танцу, да музыкау). Зайграйце нам гэрц-польку!
Музыка. Мы гэтаго ні умеем.
Адольф. Ну, дык падзі-спаць!
Музыка. Першы раз чуем.
Адольф. А можэ падзі-кварту знаеце?
Музыка. І гэта першы раз чуем.
Паулінка (як-бы бядуючы). А-ей-ей! Вось табе і на! Так і ні научуся гэтых панскіх танцаў.
Адольф. Ні бядуйце вельмі. Я буду вытылінгіваць на язык, а васпанна толькі прыслуховайся ды вырабляй нагамі так, як і я.
