Адольф (вешаючы пальто на сьцяне каля парогу). Пахвалены у хату!
Колькі голасоу. На векі! На векі!
Адольф (вітаючыся са Сьцепанам). Выбачайце, што трохі прыпазьніуся. Але гэта вінават мой жарабец. Як панес з гары, што каля Прытыкау, і мяне выкінуу, і вось зламау, так што аж мусіу другую каламашку узяць; праз тое і замарудзіу.
Адзін з музыкау (у старану, да другога). Каб ен толькі дыхау. Які яго чорт нес! Прыстау конь, ды усе тут.
Другі музыка. Ні ужо-ж што. У мае вочы заплаціу вясной за нейкую здыхляціну трыццаць рублеу, і тая ужо скарэй яго панясе.
Сьцепан (да Адольфа). Проша-ж, проша далей, сюды, дзе бліжэй кут і дзе усе тут.
Адольф. Дзякую, дзякую вашэці. Проша са мной клопату ні рабіць. (Ідзе і з усімі вітаецца; Альжбету цалуе у руку, стоючы к ей бокам і ні згінаючыся).
Альжбета. Проша, пана Адольфа, проша за стол! Можэ выпіце гарбаты і чаго закусіце? (Да Паулінкі). Паулінка, налі пану Быкоускаму гарбаты!
Адольф (садзючыся за стол з другога канца да музыкау і закурываючы папіроску). А што-ж у васпанства дабраго чуваць?
Сьцепан (прысаджываючыся к сталу). Ды што у нас чуваць? — старая баба ні хочэ здыхаць, а маладая — замуж ісьці.
Адольф (самадавольна). Хе-хе-хе! Старую трэба пшыдусіць, а маладую пшымусіць.
Альжбета (да Сьцепана). А ваша схадзі паглядзі, ці добра прывязаны конь пана Быкоускаго.
Адольф. Ні турбуйцеся. Я яго добра прывязау.
Сьцепан. Каханінькі, роднінькі, хоць і прывязау, але сена пэуне ні дау. У нас так: госьць як папала, а жывеліну дык трэба добра дагледзіць. (Выходзе).
ЗЬЯВА III-ая.
Тыя-ж без Сьцепана.
Паулінка (стаўляючы перад Адольфам гарбату і сама садзючыся аподаль). Што-ж гэта пана Адольфа конь хацеу разнясьці?
Адольф. А як-жа! Тры сотні вясной заплаціу, і толькі клопату нажыу. Але у мяне усе так! Каровы мае кожная варта па якой сотні
