весіушы, ды лепей гасьцей глядзі. Дзьве дзюркі у носе і скончылося. (Нейкую хвіліну ціха. Паулінка падходзе браць шклянкі, але усе адказываюцца).
Альжбета. Што-ж, выбачайце, госьцікі. Ні хацелі піць і есьці, пасьля самі будзеце жалець.
Сьцепан. Выбачайце, выбачайце, каханінькія, роднінькія, адно ні скажыце, што усяго было удаволь, толькі прынукі ні было.
Колькі голасоу (устаючы з-за стала). Дзякуем, дзякуем пану гаспадару і пані гаспадыні. Падмацаваліся, хвала Богу, як лепей ні трэба.
Паулінка (устаючы з ложка). Проша паненак сюды прысесьці, а паны-кавалеры вазьміце сабе табарэцікі ды вось тут падсядзьце, а я тым часам пачастую гарбатай нашых музыкау.
Сьцепан і Альжбета (вылазючы з-за стала). А як-жа — трэба, трэба! (Дзеучаты садзяцца на ложку, хлопцы каля іх на табурэтах; жартуюць між сабой).
Альжбета (падходзючы к музыкам). Хадзеце, міленькія, выпійце са шкляначку гарбаты.
Музыкі. Дзякуем пані! Мы ужо сягоння пілі.
Альжбета. Мала што калі было, а цяпер трэба яшчэ падмацавацца. (Забірае інструмэнты і кладзе іх на куфар, садзіць музыкау за стол і сама садзіцца. Да Паулінкі). А ты, дзеткі, налі музыкам гарбаты!
Сьцепан (закурываючы люльку). Выбачайце толькі, каханінькія, роднінькія, што гарэлкі німа.
Музыкі. І без гэтых кропэль будзем жывы. (Чуваць стукат у сенцах).
Сьцепан. А бач, нехта такі хоць нарэшце зьявіуся. Трэба ісьці ды глянуць, а то яшчэ у дзьверы ні лучэ. (Ідзе).
Адзін з гасьцей. Нясі, Божэ, ніжанатаго ды багатаго!
Адна з гасьцей. Жаніць будзем!
Паулінка (стауляе музыкам гарбату, падходзе і глядзіць у вакно. У старану). Ах, як-жэ цемненька!
Адзін з гасьцей. Каго так, панна Паулінка, выгледаеце?
Паулінка. Таго-ж — ніжанатаго ды багатаго.
ЗЬЯВА II-ая.
Тыя-ж і Адольф Быкоускі.
Сьцепан (спатыкаючы Адольфа у дзьверах). А-а! Нарэшце зьявіуся, дарагі госьцік! Што-ж гэта, каханінькі, роднінькі, так доуга чакаць на сабе нас заставіу?
